12 βήματα για να απαλλαγείτε από την απάθεια- Παραδεχτείτε ότι υπάρχει πρόβλημα και ότι ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΙΣΗ.
- Επαναλάβεται το ακόλουθο μέχρι να το πιστέψετε: Η ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.
- Σκεφτείτε το ερώτημα: ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ; (Σημειώστε κάποιες απαντήσεις).
- Φτιάξτε μια λίστα με όλες τις μεθόδους στην καθημερινή σας ζωή που «αγχώνουν» τον πλανήτη, την κοινωνία και τον εαυτό σας.
- ΔΡΑΣΤΕ μέσω των ανακαλύψεών σας.
- ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΕ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ. Αν είναι μεγάλο κινητοποιήστε την παρέα σας ώστε να ενώσετε τα χέρια και, μαζί, να αγκαλιάσετε το δέντρο.
- Απορρίψτε το δόγμα του ατομικισμού και δείτε τον κόσμο ως ένα αλληλοεξαρτούμενο σύνολο.
- Μάθετε ένα καινούργιο αστείο.
- Κάντε φίλο σας έναν πολιτικό. (Ας το παραδεχτούμε, οι περισσότεροι θα μπορούσαν να ζήσουν με τουλάχιστον έναν).
- Πείτε το αστείο σας σ’ έναν άγνωστο στο δρόμο ή στο νέο πολιτικό φίλο σας.
- Έχοντας βιώσει μια πνευματική αφύπνιση ως αποτέλεσμα αυτών των βημάτων, ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΠΑΘΕΙΣ.
- ΑΓΝΟΗΣΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΚΑΙ ΒΡΕΙΤΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΑΝΑΡΡΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ.
Πολλές μικρές συνειδητές δράσεις μπορούν να επιφέρουν συνειδητή αλλαγή σε μεγάλη κλίμακα
Μετά από μία εβδομάδα καταστροφής ακούμε ακόμη μεγάλα λόγια. Μετά από τόσα χρόνια κυβερνήσεων που υπόσχονται διάφορα για το περιβάλλον, το περιβάλλον στην Ελλάδα είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο.Κατηγορούμε τους υπουργούς της εκάστοτε κυβέρνησης για το ότι δεν επιλέγουν αξιοκρατικά ανθρώπους για κάποιες θέσεις, δεν κατηγορούμε όμως τους ίδιους τους πολίτες που είναι κι αυτοί συμμέτοχοι σ’ αυτό το παιχνίδι επιβίωσης. Ένοχος είναι και αυτός που έχει μία θέση που δεν αξίζει, αλλά και αυτός που τον έβαλε σ ‘ αυτή τη θέση. Πρέπει να καταλάβουμε κάποτε ότι η χώρα προοδεύει μόνον όταν υπάρχουν άτομα που πέρα από τα προσωπικά τους οφέλη νοιάζονται για το ΚΟΙΝΟ συμφέρον της χώρας και των κατοίκων της.
Μέχρι στιγμής για την προστασία των δασών δίνουμε απόλυτη έμφαση στη δασοπυρόσβεση και καμία ή ελάχιστη στη διαχείρηση των δασών. Δηλαδή, δεν νοιαζόμαστε καθόλου για την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών, απλώς περιμένουμε πότε θα πάρει μια περιοχή φωτιά για να την σβήσουμε, αν όλα είναι ιδανικά και δεν πάρει τις διαστάσεις που πήραν αυτές οι φωτιές στην Πελοπόννησο και στην Εύβοια, που είχαμε εκκενώσεις χωριών, θανάτους ανθρώπων και ζώων, και καταστροφή καλλιεργήσιμης γης (καταστράφηκαν συνολικά, ενώ ακόμη έχουμε αναζωπυρώσεις, 1,800,000 στρέμματα) .
Είμαστε ένας λαός που κάθε χρόνο αντιμετωπίζει δασικές πυρκαγιές κι όμως ελάχιστοι από εμάς γνωρίζουμε πώς να αντιμετωπίσουμε αυτές τις φωτιές. Είμαστε ένας λαός που αμέσως μόλις σβήσει μια φωτιά ή ακόμα και πριν ακόμη σβήσει, απαιτούμε αναδάσωση. Έχουμε μάθει να πιπιλάμε μια λέξη που νομίζουμε πως είναι η λύση για να επανέλθει η καμένη έκταση σε δασική. Ακούμε και τους υπουργούς να πιπιλάνε την ίδια καραμέλα επί δεκαετίες. Γίνονται υποτυπώδεις αναδασώσεις, με ακατάλληλα δέντρα συνήθως και όλοι είμαστε ευχαριστημένοι. Μέχρι ν’ ακούσουμε σε κάποια επόμενη πυρκαγιά ότι κάηκε η περιοχή που πριν 2-3 χρόνια είχε καεί κι είχαμε αναδασώσει. Αυτό δεν είναι προστασία. Κανείς δεν μιλάει για την οργάνωση αυτής της αναδάσωσης, κανείς δεν διαχωρίζει φυσική με τεχνητή αναδάσωση, κανείς δεν μιλάει για το ότι πριν απ’ αυτήν πρέπει να γίνουν κάποια έργα που θα επιτρέψουν την τεχνητή αναδάσωση σε συνεργασία με την φυσική (αν αυτό είναι δυνατό), κανείς δεν μιλάει για τα φυτώρια που έχουν ελλειπή δεντρύλλια γι’ αυτό τον σκοπό κι ενίοτε ακατάλληλα για μια δασική έκταση.
Π.χ. στην Πάρνηθα όπου έχουν καεί 25,000 στρέμματα, μπορεί να γίνει αναδάσωση για 2,000 στρέμματα τον χρόνο ανά 2 χρόνια κι αυτό θα πάρει κάπου 10 χρόνια. Κι όμως εμείς ακόμα και μ’ αυτά τα δεδομένα απαιτούμε αναδάσωση και όχι ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ του δάσους. Φωνάζουμε «αναδάσωση» και όχι «δασολόγιο». Δεν κατανοούμε τον κίνδυνο της απόλυτης καταστροφής του εδάφους αν μια περιοχή καεί για δεύτερη φορά. Τότε χάνει κάθε ευκαιρία για να ξαναγίνει δάσος. Κάτι που είδαμε πολύ καλά στην Πεντέλη φέτος, όπου κάηκαν αναδασωμένες περιοχές, αλλά και σε άλλες περιοχές.
Το ζήτημα της πυρκαγιάς συνδέεται άμεσα με το ζήτημα της παράνομης οικοπεδοποίησης των περιοχών όπου καίγονται. Υπάρχουν 2,000,000 αυθαίρετα σε όλη την Ελλάδα. Είναι η μόδα του να κάνεις ό,τι θέλεις και κάποιος να σε παρασημοφορεί κιόλας γι’ αυτή την παράνοια. «Ας χτίσω και σιγά μη μου το ρίξουν». Και φυσικά αυτό κάνουν. Η εκτός σχεδίου δόμηση είναι πλέον μία νόμιμη οδός. Διότι και νερό παίρνουν και ρεύμα, μόνο την άδεια περιμένουν δηλαδή με κάποια παρεμφερή τεχνάσματα. Υπουργοί και πολίτες που μπαίνουν σ’ αυτή τη διαδικασία είναι ένοχοι και πρέπει να καταδικάζονται. Πρέπει να υπάρχουν ΣΑΦΗ πρόστιμα για ανθρώπους που καταστρέφουν και εκμεταλλεύονται μια δασική έκταση. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να τιμωρεί αλλά μόνο να συγχωρεί και να εκλογικεύει είναι εξίσου ένοχη, όσο και ο ίδιος ο εγκληματίας. Η διάπραξη αδικίας, όπως έλεγε ο Σωκράτης στον Γοργία του Πλάτωνα, έρχεται δεύτερη στην κλίμακα της αήθους συμπεριφοράς, καθώς μεγαλύτερο όλων και πρώτο ανάμεσα στα κακά είναι το ν’ αδικεί κάποιος και να μην τιμωρείται.
Όταν ένα κράτος και μια κοινωνία έχει καταφέρει να κάνει τους νέους να νοιάζονται για την μόδα, για το πόσα κινητά έχουν και για το πώς θα είναι μέσα στη μόδα και θα έχουν αυτό το image, αυτή την εικόνα που τους κάνει in, το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο απ’ όσο πιστεύουμε. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα παιδείας, περιβαλλοντικής παιδείας και περιβαλλοντικής συνείδησης που πρέπει να καλλιεργηθεί εις βάρος της συνείδησης που καλλιεργείται της υπερκατανάλωσης και της πλαστής εικόνας για να είμαστε αρεστοί. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα πολιτικό, γιατί νομιμοποιούνται αυτά τα αυθαίρετα. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα ηθικό, γιατί ο καθένας πρέπει ν’ αναλάβει τις ευθύνες του, να διορθώσει τα λάθη του, και μέσα από την ανάπτυξή του σε αυτό το γίγνεσθαι του κόσμου να αλλάζει και να γίνεται όλο και πιο αρμονικός, σε ισορροπία με τον εαυτό του και με την φύση που τον περιβάλλει.
No comments:
Post a Comment