Θυμάμαι πως όταν ήμουν παιδί ο πατέρας μου με πήγε σε μια σπηλιά, που απλωνόταν κάπου ένα μίλι κάτω από το έδαφος. Ο πατέρας μου κρατούσε ένα μεγάλο δαυλό και εγώ τον ακολουθούσα προσεκτικά, ενώ κοίταζα τις μεγάλες σκιές που έπεφταν στα τοιχώματα και άκουγα την ηχώ των λόγων μας. Τελικά σταματήσαμε σε κάτι βράχια. Ο πατέρας μου μου έδειξε ένα βράχο με σχήμα γλώσσας, κάπου εξήντα εκ. παχύ, που πρόβαλλε από μια προεξοχή του σπηλαίου. Μου έδειξε ακόμα ένα μικρό βράχο με σχήμα δαχτύλου που κρεμόταν από πάνω και απ' όπου έπεφταν ρυθμικά σταγόνες νερού. Αφού είδα αυτά τα βράχια είπε: "Έχω να σε ρωτήσω κάτι. Είδες τη σταγόνα που πέφτει από ψηλά, αλλά παρατήρησες πού έπεσε;". Με κοίταξε και έφερε κοντύτερα το δαυλό για να δω καλύτερα. Παρατήρησα πως οι σταγόνες έπεφταν στο βράχο και περνούσαν μέσα απ' αυτόν. Μου φάνηκε περίεργο, γιατί ο βράχος ήταν πολύ παχύς. Σύρθηκα κάτω απ' το βράχο για να δω τι συνέβαινε. Είδα πως είχε γίνει στο βράχο μια τρύπα κάπου 2,5 εκ. σε διάμετρο και πως οι σταγόνες περνούσαν κατευθείαν μέσα από την κυλινδρική οπή και έπεφταν στο έδαφος.
"Ξέρεις πώς έγινε αυτό;".
"Όχι".
"Σκέψου!".
"Οι σταγόνες χτυπούσαν συνεχώς το βράχο επί αιώνες και τον διατρύπησαν".
"Ναι! Σε έφερα να δεις αυτό το γεγονός για να πάρεις ένα μάθημα. Μια συγκεντρωμένη σκέψη προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, αν συνεχιστεί, μπορεί να καταφέρει πράγματα που φαίνονται αδύνατα".
Μόλις είχαμε βγει από τη σπηλιά, ο πατέρας μου με κοίταξε πάλι στα μάτια και είπε: "Η δύναμη της σκέψης και το μυστικό του πώς να σκεφτόμαστε - αυτά είναι τα κλειδιά για όλες τις κλειδαριές. Μην το ξεχνάς. Η σταγόνα είναι το πιο αδύναμο πράγμα, αλλά μπορεί να τρυπήσει το βράχο".
Πηγή: Χ. Σαραϋνταριάν, Η επιστήμη του διαλογισμού
