Saturday, August 26, 2006

Μυστικά του Εδάφους (Μέρος II)

"Όσο τρεφόμαστε από άρρωστα χώματα
το πνεύμα δεν έχει το σφρίγος που χρειάζεται
για να ελευθερωθεί από τη φυλακή του σώματος"
Ρούντολφ Στάινερ


Mυστικά του εδάφους Ι

Η δηλητηρίαση του εδάφους με τεχνητά γεωργικά πρόσθετα άρχισε στα μέσα του περασμένου αιώνα όταν ένας Γερμανός χημικός, ο Ιούστος φον Λίμπιχ, γνωστός σαν “ο πατέρας της χημικής γεωργίας”, λαθεμένα συμπέρανε απ’τις στάχτες ενός φυτού που είχε κάψει ότι αυτό που έτρεφε τα φυτά ήταν το άζωτο, ο φώσφορος και η ποτάσα (ή ανθρακικό κάλιο) - το ΝΡΚ της σημερινής χημικής γεωργίας.

Οι ρήσεις του Λίμπιχ - και ήταν πολυγραφότατος - οδήγησαν σε μια τεράστια και επικερδή εμπορική ανάπτυξη συνθετικών χημικών ουσιών. Ναρκωμένοι από την προπαγάνδα, οι αγρότες όλου του κόσμου άρχισαν να εξαρτώνται από τα γερμανικά ορυχεία για την προμήθεια καλιούχων αλάτων, γνωστών σαν “χλωριούχο κάλι”, χωρίς το οποίο είχαν ακούσει ότι τίποτε δε θα βλάσταινε στα χωράφια τους. Όταν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος διέκοψε τις εξαγωγές από την Γερμανία, οι ορυκτοδίφες βρήκαν κοιτάσματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, και οι αμερικανικές εταιρίες δεν άργησαν να εκμεταλλευτούν αυτό το δώρο των περιττών χημικών ουσιών.

Από την ποσότητα φωσφορικού οξέος που βρήκε επίσης στις στάχτες του καμένου του φυτού, ο Λίμπιχ συνήγαγε επιπλέον ότι ο φώσφορος θα πρέπει ν’αποτελούσε βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη των φυτών. Οι γεωργοί χρησιμοποιούσαν από τη ρωμαϊκή εποχή κοπανισμένα κόκαλα για να προμηθεύονται το φώσφορό τους. Από την επεξεργασία οστών με θειϊκό οξύ, ο Λίμπιχ δημιούργησε αυτό που ονόμασε “υπερφωσφορικό άλας”. Όταν ανακαλύφτηκαν τεράστιες ποσότητες φωσφορικού ασβεστίου στη θάλασσα - από τους σκελετούς κητών, όπως πίστευαν, που είχαν συσσωρευτεί σε εκατομμύρια χρόνια - γεννήθηκε μια ολόκληρη νέα βιομηχανία τεχνητών “ανόργανων λιπασμάτων”.

Μέχρι την εποχή του Λίμπιχ, ο κόσμος πίστευε ότι επειδή τα παρθένα εδάφη ήταν τα πιο εύφορα και περιείχαν πολύ χούμο, οι διάφορες φάσεις αυτής της καφετιάς σε κατάσταση αποσύνθεσης οργανικής ύλης θα πρέπει να ήταν η βασική πηγή θρέψης των φυτών. Ο Λίμπιχ πολέμησε με πάθος αυτή την ιδέα. Σχετικά με το χούμο και το παράγωγό του, το χουμικό οξύ, έγραψε: “Δεν υπάρχει ούτε ίχνος απόδειξης ότι ασκούν οποιαδήποτε επιρροή στην ανάπτυξη των φυτών ή στον τρόπο της θρέψης τους ή σε οτιδήποτε άλλο”.

Όπως το έθεσε κι ο Ουίλιαμ Σέστον στη βιογραφία του Λίμπιχ που έγραψε το 1875: “Αυτά ήταν τα στοιχεία και τα επιχειρήματα με τα οποία, μια για πάντα, ο Λίμπιχ αφαίρεσε κάθε βάση από τη θεωρία του χούμου για οποιοδήποτε λογικό ανθρώπινο πλάσμα”.

Το μυστικό για το ότι η λίπανση του εδάφους γίνεται ακριβώς από αυτά τα οργανικά περιττώματα κι όχι τις χημικές ουσίες, ο Λίμπιχ το ανακάλυψε δέκα ολόκληρα χρόνια αργότερα. Πολύ αργά. Ήταν τόσο επικερδής η φόρα που είχαν πάρει ως τότε οι χημικές εταιρείες που τίποτε δεν μπορούσε να τις σταματήσει από την κούρσα τους με σκοπό την καταστροφή του εδάφους και όλων όσων εξαρτώνται από αυτό.

Η πρώτη χημική ουσία που παρουσιάστηκε σε εμπορική κλίμακα στην αρτιγενή “χημική εποχή” ήταν το θειϊκό οξύ που χρησιμοποιήσε ο Λίμπιχ για να δημιουργήσει το “υπερφωσφορικό άλας” του, ένα διάφανο, διαβρωτικό, λιπαρό υγρό, που εξακολουθεί και σήμερα να παρουσιάζει τις μεγαλύτερες πωλήσεις ανάμεσα στις χημικές ουσίες, απαραίτητο για την παρασκευή ενός πλήθους άλλων χημικών ουσιών, όπως και για την παραγωγή βαφών, φαρμάκων, χαρτιού, χρωστικών ουσιών και εκρηκτικών.

Δεύτερη σε σπουδαιότητα απ’όλες τις χημικές ουσίες που παρασκευάστηκαν στο εργαστήριο για εμπορική χρήση ήταν το άλκαλι, ένα διαλυτό ορυκτό άλας που του έδωσαν το όνομά του οι Άραβες από το αλκυόνιο, ένα παραθαλάσσιο φυτό από τις στάχτες του οποίου είχαν πρωτοπάρει αυτή την ουσία. Ενώ στις αρχές το χρησιμοποιούσαν κυρίως για την κατασκευή σαπουνιών και γυαλιού, μέχρι τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα όλοι οι βασικοί χημικοί παράγοντες εκείνης της εποχής είχαν κάποια σχέση με το άλκαλι. Η βρετανική εταιρεία United Alkali, που ιδρύθηκε το 1891, έγινε η μεγαλύτερη χημική επιχείρηση όλου του κόσμου, με 43 θυγατρικές εταιρίες, 50 χημικούς και 12,000 εργάτες. Στο τέλος την κατάπιε το γιγαντιαίο κρατικό συγκρότημα των Αυτοκρατορικών Χημικών Βιομηχανιών (ICI).

Τελείως τυχαία, αναπτύχθηκε ένας ολοκαίνουργιος κλάδος χημείας στα μέσα του 19ου αιώνα από έναν νεαρό Άγγλο φοιτητή της χημείας καθώς δούλευε σ’ένα αυτοσχέδιο εργαστήριο στο σπίτι του πατέρα του κατά τις διακοπές του Πάσχα το 1856. Ενώ πειραματιζόταν με την ανθρακόπισσα, ο Ουίλιαμ Πέρκιν έβγαλε από το συστατικό της, το βενζόλιο, μια μοβ βαφή, την πρώτη από τις επονομαζόμενες βαφές ανιλίνης, αξιοσημείωτη για την αντοχή της και το γεγονός ότι δεν ξεθώριαζε όπως τα φυσικά χρώματα.

Πατενταρισμένο, το μοβ χρώμα του έγινε της μόδας στις αυλές τόσο της Βικτορίας όσο και του Ναπολέοντα του Γ΄, χαρίζοντας στον Πέρκιν μια σεβαστή περιουσία και τον τίτλο του ιππότη. Το μοβ δεν άργησε ν’ακολουθηθεί από το κόκκινο ανιλίνης, το κίτρινο και το μαύρο, ενώ πολλά εκατομμύρια θα φτιάχνονταν ακόμη από τη συνθετική ινδική βαφή, το χρώμα των μπλου τζιν.

Όταν ένας μαθητής του Λίμπιχ, ο Φρίντριχ φον Κέκουλε, συνειδητοποίησε - σε μια στιγμή που ονομάστηκε “το εξοχότερο δείγμα πρόβλεψης σε ολόκληρο το φάσμα της οργανικής χημείας” και που τον ανύψωσε στα στρώματα της αριστοκρατίας - ότι 6 άτομα άνθρακα μέσα στο μόριο του βενζολίου μπορούσαν να είναι ενωμένα σ’έναν κύκλο, με ένα άτομο υδρογόνου κολλημένο στο καθένα, οι Γερμανοί χημικοί ανακάλυψαν τον τρόπο κατασκευής αναρίθμητων νέων συνθέσεων ενώνοντας στους δοκιμαστικούς σωλήνες τους άνθρακα με άζωτο, υδρογόνο, θείο, χλώριο κ.λπ. σε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πανηγύρι μαθητευόμενων μάγων.

Τα φάρμακα σύνομα προστέθηκαν στον κατάλογο προϊόντων των χημικών εταιριών, καθώς γερμανικές κι ελβετικές εταιρείες βαφών ανακάλυπταν ατέλειωτους νέους τρόπους μετατροπής της ανθρακόπισσας και άλλων καταλοίπων σε μια καταστροφική για την υγεία αλλά επικερδέστατη φαρμακοποιία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο, ξοδεύονται 8 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο για φάρμακα, όπως θέλουν να τα αποκαλούν. Όσο για την ανθρακόπισσα, βρέθηκαν κι άλλες φονικές χρήσεις της, μια και θεωρήθηκε χημικά απαραίτητη για την τεράστια επέκταση των εκρηκτικών υλών.

Απόμεινε για έναν Γερμανό χημικό, τον Φριτς Χάμπερ, ν’ανακαλύψει το 1905 μια εργαστηριακή διαδικασία με την οποία μπορούσε να μετατρέπει τους ανεξάντλητους τόνους ελεύθερου αζώτου στην ατμόσφαιρα σε υγρή αμμωνία, το 82% της οποίας είναι άζωτο. Το 1915 ο Καρλ Μπος, ένας Γερμανός μηχανικός, συνεταιρίστηκε με τον Χάμπερ στην ίδρυση του πρώτου εργοστασίου συνθετικής αμμωνίας στο Ράιχ, προσφέροντας έτσι τη δυνατότητα στη Γερμανική Ανώτατη Διοίκηση να παίξει το πολεμικό παιχνίδι του Κάιζερ. Οι γερμανικές εταιρείες βαφών, ενωμένες για πατριωτικούς και κερδοσκοπικούς λόγους, παρήγαν εκρηκτικές ύλες, χημικά λιπάσματα, φάρμακα και σαν έξτρα παροχή τα δηλητηριώδη αέρια που στοίχισαν τη ζωή κάπου 800,000 ατόμων κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.

Όταν τέλειωσαν οι εχθροπραξίες, οι τεράστιες ποσότητες αερίων που είχαν απομείνει χρησιμοποιήθηκαν για τα έντομα - αλλά σε ευρύτερη κλίμακα, χάρη στις βελτιωμένες μεθόδους επίπασης και ψεκασμού που είχαν αναπτύξει για τους ανθρώπους οι στρατιωτικοί. Αυξημένες δόσεις αζώτου, που δε χρειάζονταν πλέον για εκρηκτικές ύλες, έπεφταν αδιάκριτα σε καλλιέργειες εξασθενώντας την αντίστασή τους στα έντομα και δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο που πήρε σταδιακά τη μορφή χιονοστιβάδας καθώς έφερνε όλο και περισσότερα κέρδη στους λίγους, ενώ ταυτόχρονα δηλητηρίαζε το έδαφος για τους πολλούς.

Οι γερμανικές χημικές εταιρίες, με χρήματα από τις αντίστοιχές τους στις Ηνωμένες Πολιτείες - που είχαν πραγματοποιήσει εξίσου τεράστια κέρδη από τον πόλεμο - συγχωνεύτηκαν το 1925 για να σχηματίσουν το συγκρότημα I.G Farben, που σύντομα έγινε η μεγαλύτερη χημική επιχείρηση στην Ευρώπη, διατηρώντας στενότατους δεσμούς με τους Αμερικανούς εταίρους της. Από κοινού αυτά τα συγκροτήματα χρηματοδότησαν τον Χίτλερ, επανεξοπλίζοντας την Wehrmacht του σαν “προπύργιο ενάντια στους Σοβιετικούς”. Και με το πετρέλαιο, που φρόντισε ευγενώς να τους δώσει η Στάνταρντ Όιλ στο Νιου Τζέρσι, ο Χίτλερ μπόρεσε να τσουλήσει τα τανκς του μέσα στην Πολωνία και στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ενώ οι στρατιώτες αγωνίζονταν, λοιπόν, με τη ζωή τους για να επανορθώσουν το κακό, στο Άουσβιτς η I.G Farben, με το εργατικό δυναμικό που της είχε εγγυηθεί ο Χίτλερ, άρχισε την παραγωγή ενός ειδικού αερίου για την εξόντωση εκατομμυρίων ανύποπτων θυμάτων, κυρίως Εβραίων.

Από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αμερικανικές χημικές εταιρίες, που είχαν ήδη θησαυρίσει ανάμεσα στους δυο πολέμους, βρήκαν ένα ακόμα μεγαλύτερο δώρο στη δωρεάν αμμωνία που είχε κλέψει ο Μπος με ταχυδακτυλουργικό τρόπο από την ατμόσφαιρα. Ένα εκατομμύριο τόνοι βομβών έπεσαν μόνο στη Γερμανία, διοχετεύοντας εκατομμύρια δολάρια από τις τσέπες των Αμερικανών φορολογούμενων στα χρηματοκιβώτια των χημικών εταιριών, καθώς η ίδια η Αμερική πλήρωνε με αίμα και χρήμα την πλεονεξία αυτών των προδοτικών επιχειρήσεων.

Με το τέλος του πολέμου, 18 νέα εργοστάσια αμμωνίας, που άνοιξαν στις ΗΠΑ με χρήματα φορολογουμένων για να κατασκευάζουν εκρηκτικές ύλες, αναγκάστηκαν να βρουν καινούργιες αγορές για το πλεόνασμά τους. Οι Du Pont, Dow, Monsanto, American Cyanamid, με τα αστρονομικά κέρδη τους από τον πόλεμο, παρήγαν ακόμα περισσότερο λίπασμα για τον αθώο αγρότη, που το έριχνε στα χωράφια του για να σκοτώσει την κότα με το χρυσό αβγό.

Σαν υποπαράγωγο του πολέμου, για να μην ενοχλούνται οι έφεδροι στρατιώτες από ψύλλους, ψείρες κι άλλα έντομα, παρασκευάστηκε το τοξικότερο ίσως μίασμα που έχει επινοηθεί ποτέ από έναν Ελβετό χημικό, τον Πολ Μύλερ, ο οποίος προτίμησε να δώσει το μυστικό της παρασκευής του στους Συμμάχους: ήταν το DDT. Προερχόμενο αποκλειστικά από το δοκιμαστικό σωλήνα, ήταν το ισχυρότερο εντομοκτόνο που είχε παρουσιαστεί ποτέ, ικανό να σκοτώνει κάθε είδους έντομο σ’ένα ευρύτατο φάσμα με εκπληκτική ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Στα μετόπισθεν, με τεράστιες ελλείψεις εργατικού δυναμικού, οι γεωργοί το χρησιμοποιούσαν για ν’αυξάνουν τη συγκομιδή τους και να εξοικονομούν στον τομέα των εργατικών χεριών.

Αμέσως μετά τη νίκη των Συμμάχων το 1945, το DDT άρχισε να χρησιμοποιείται σαν νεράκι, ώσπου να χωθεί η τοξίνη σε όλα τα ζώα κι όλα τα ανθρώπινα σώματα στην Αμερική. Παντού, οι χημικές επιχειρήσεις επανεπένδυαν τα κέρδη τους από τον πόλεμο, σε μια τεράστιων διαστάσεων έρευνα για νέα συνθετικά γεωργικά φάρμακα ευρέος φάσματος, με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ο αγρότης, που φοβόταν την καταστροφή - τα φυτά του, εξασθενημένα από μια πληθώρα χημικών ουσιών, προσέλκυαν όλο και περισσότερα έντομα - άρχισε να χρησιμοποιεί ακόμα πιο πολλές χημικές ουσίες. Ικανοποιημένες, οι εταιρείες συνέχισαν να βγάζουν σωρεία νέων προϊόντων, κυρίως χλωριωμένους υδρογονάνθρακες, παρόμοιους με το DDT, όπως τα chlordane, heptachlor, dieldrin, aldrin, endrin και “οργανοφωσφορικά άλατα” σαν το παραθείο και το μαλαθείο.

Σε μια απόπειρα να κρατηθούν στην επιφάνεια με ακόμα μεγαλύτερη παραγωγή, οι εύπιστοι αγρότες της Αμερικής, ωθούμενοι από τραπεζίτες, χημικές εταιρείες και τους κατασκευαστές γεωργικών μηχανημάτων, άλλαξαν τρόπο ζωής και από τη στέρηση πέρασαν στη δημιουργία εμπορικών επιχειρήσεων, επενδύοντας μεγάλα χρηματικά ποσά στην αγορά νέας γης κι εξοπλισμού, δημιουργώντας τεράστια χρέη με την αγορά λιπασμάτων, εντομοκτόνων και ζιζανιοκτόνων - και με αυτό τον τρόπο έβαλαν οι ίδιοι τη σφραγίδα στην καταδίκη τους.

Το ότι οι χημικές ουσίες δηλητηρίαζαν χωρίς κανένα λόγο το έδαφος, σκοτώνοντας μικροοργανισμούς, μαραίνοντας φυτά και εξαπλώνοντας τις εκφυλιστικές ασθένειες σε ανθρώπους και ζώα, ήταν ολοκάθαρο για μια ολόκληρη ομάδα από ευαίσθητα μυαλά στην Ευρώπη και στην Αμερική από τον Πρώτο κιόλας Παγκόσμιο Πόλεμο. Διακεκριμένοι, ανήσυχοι και σωστά ενημερωμένοι, πολλοί συγγραφείς κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού ζητούσαν και προπαγάνδιζαν μια βιώσιμη εναλλακτική μέθοδο γεωργίας που δεν είχε ανάγκη από χημικές ουσίες.

Βασικό τους επιχείρημα ήταν ότι σ’ένα έδαφος που τρέφεται σωστά από επαρκείς ποσότητες χούμου, οι καλλιέργειες δεν πάσχουν από ασθένειες και δε χρειάζονται δηλητηριώδεις ψεκασμούς για ν’απαλλαγούν από τα παράσιτα. Ότι τα ζώα που τρέφονται από αυτά τα φυτά αναπτύσσουν υψηλού βαθμού αντίσταση στις ασθένειες κι ότι ο άνθρωπος, που ζει απ’αυτά τα φυτά κι αυτά τα ζώα, μπορεί να φτάσει σ’ένα εξαιρετικό (και στην πραγματικότητα απόλυτα φυσιολογικό) επίπεδο υγείας, ικανός ν’αντισταθεί σε αρρώστιες και μολύνσεις απ’όπου κι αν προέρχονται.

Ένας από τους πρώτους που διαισθάνθηκαν ότι η χρήση χημικών λιπασμάτων έκανε περισσότερο κακό παρά καλό, ότι κατέστρεφε τη ζωή και τη ζωτικότητα του εδάφους, ερεθίζοντας προσωρινά την ανάπτυξη των φυτών ενώ στην πραγματικότητα άνοιγε την πόρτα σε ασθένειες, ήταν ο σερ Άλμπερτ Χάουαρντ. Σαν Βρετανός αξιωματικός στην Ινδία, με τον εντυπωσιακό τίτλο του Αυτοκρατορικού Χημικού Βοτανολόγου για την Κυβέρνηση του Ινδού Ηγεμόνα στην Πούζα, ο σερ Άλμπερτ είχε τη σπάνια ευκαιρία να κάνει πειράματα χωρίς περιορισμούς, να φυτεύει ό,τι ήθελε με όποιο τρόπο ήθελε, με γη, χρήματα, και εξοπλισμό που του παρείχε η κυβέρνηση. Έτσι είχε τη δυνατότητα να παρατηρεί, αντικειμενικά και χωρίς προσωπικά συμφέροντα, την αντίδραση διάφορων ποικιλιών φυτών, σωστά μεγαλωμένων, στις επιδρομές εντόμων και άλλων δυνητικών παρασίτων.

Διαπίστωσε ότι ο σημαντικότερος συντελεστής στη μεταχείρηση του εδάφους ήταν η τακτική προμήθεια νωπού χούμου, κατασκευασμένου από ζωικά και φυτικά περιττώματα, κι ότι πρωταρχικός παράγοντας υγείας ήταν η διατήρηση της γονιμότητας του εδάφους. Υποστήριζε ότι τα φυτά του, μεγαλωμένα σε αυτό το είδος εδάφους, αντιστέκονταν σε όλα τα παράσιτα που ήταν πάμπολλα στην περιοχή κι ότι η ικανότητα αντίστασής τους μεταβιβαζόταν και στα ζωντανά που τρέφονταν από αυτά.

Πρόσεξε ότι οι ντόπιοι δε χρησιμοποιούσαν ποτέ τεχνητά λιπάσματα ή δηλητηριώδεις ψεκασμούς, αλλά φρόντιζαν πάντοτε να επιστρέφουν στο έδαφος όλα τα ζωικά και φυτικά κατάλοιπα. Κάθε φύλλο χορταριού που μπορούσε να σωθεί, όλα τα φύλλα των δέντρων που έπεφταν, όλα τα αγριόχορτα που κόβονταν ξανάβρισκαν το δρόμο τους μέσα στο έδαφος για ν’αποσυντεθούν σε χούμο και να ξαναγυρίσουν στον κύκλο της ζωής.

Ο σερ Άλμπερτ απέδειξε ότι τα ζωντανά που βοσκούσαν σε οργανικά καλλιεργημένη φορβή είχαν την ικανότητα ν’αντιστέκονται στις ασθένειες, όπως τα βόδια του, που ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας αφθώδους πυρετού, έβοσκαν πλάι πλάι με άρρωστα ζώα χωρίς να πάθουν απολύτως τίποτε. “Τα υγιή, καλοθρεμμένα ζώα αντιδρούσαν στην αρρώστια ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αντιδρούσαν τα σωστά καλλιεργημένα και βελτιωμένα σπαρτά σε έντομα και ζιζάνια - δεν υπάρξε μόλυνση”.

Σαν αποτέλεσμα των πειραμάτων του, ο σερ Άλμπερτ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα φυτά έχουν τη φυσική ικανότητα να αντιστέκονται στη μόλυνση κι ότι η σωστή διατροφή είναι το μόνο που χρειάζεται για να τεθεί σε λειτουργία αυτή η ικανότητά τους. “Τη στιγμή όμως που θα εισαγάγουμε ένα υποκατάστατο στον κύκλο του αζώτου μέσω κάποιου τεχνητού λιπάσματος, όπως είναι το θειϊκό άλας αμμωνίας, τότε αρχίζουν τα προβλήματα που σχεδόν πάντοτε καταλήγουν σε ασθένειες και στην εξόντωση της ποικιλίας”.

Φυτά και ζωντανά που τράφηκαν σε έδαφος γονιμοποιημένο από το χούμο του ανέπτυξαν έναν υψηλό βαθμό ανοσίας σε μολυσματικές, παρασιτικές κι εκφυλιστικές ασθένειες. Πέρα απ’αυτό, η μέθοδός του αποδείχτηκε όχι μόνο προληπτική αλλά και θεραπευτική.

Το 1916 ο σερ Άλμπερτ ήδη διακήρυσσε ότι τα χημικά λιπάσματα ήταν καθαρή σπατάλη χρημάτων, υποστηρίζοντας ότι η οργανική ύλη, σε συνδυασμό με το σωστό αερισμό που πρόσφερε, ήταν αρκετή από μόνη της για να επιτρέπει στα μικρόβια να παρέχουν ποσότητες θρεπτικών υλών επαρκείς για όλο τον κόσμο.

Επιστρέφοντας στην Αγγλία το 1931 μετά από 30 χρόνια στην Ινδία, ο σερ Άλμπερτ έγινε γνωστός σαν ιδρυτής του “οργανικού” κινήματος κι επιδόθηκε στην εξάπλωση των ιδεών του. Πριν αρχίσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ήδη εκδώσει τη Γεωργική Διαθήκη του και την ακολούθησε, όταν σταμάτησαν οι πυροβολισμοί, το Έδαφος και Υγεία, ένα βιβλίο με το οποίο προειδοποιούσε ότι η χρήση συνθετικών χημικών λιπασμάτων έχει σαν αποτέλεσμα την ελαττωματική σύνθεση πρωτεϊνης στα φύλλα και κατά συνέπεια πολλές από τις αρρώστειες που χτυπούν τα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους.


Σαν υγιή εναλλακτική λύση πρότεινε ένα απλό σύστημα με το οποίο οι πρωτεϊνες αυτές παράγονται από φρέσκο χούμο και τα παράγωγά του, γεγονός που, όπως υποστήριζε, κάνει “τα πάντα να πηγαίνουν καλά. Το φυτό αντιστέκεται στην ασθένεια και η ποικιλία του κυριολεκτικά διαιωνίζεται”.

Μάταια ισχυροί υποστηρικτές του σερ Άλμπερτ, όπως η λαίδη Εύα Μπάλφουρ, βοήθησαν τον αγώνα στην Βρετανία, διοργανώνοντας το Σύνδεσμο Εδάφους και εκδίδοντας ένα πειστικότατο έργο με τίτλο Η Ζωντανή Γη. Δικαίωνε το βασικό επιχείρημα του Χάουαρντ ότι ο χούμος χαρίζει στα φυτά μια ικανότητα αντίστασης στις ασθένειες, που ισοδυναμεί σχεδόν με ανοσία, κάτι το οποίο δεν μπορούσαν να προσφέρουν τα τεχνητά λιπάσματα.

Η λαίδη Εύα υπέδειξε με σαφήνεια ότι η ενέργεια του λιπάσματος δεν οφείλεται στις φυτικές θρεπτικές ουσίες που περιέχει αλλά στη βιολογική του αντίδραση, η οποία τροποποιεί ριζικά τη μικροχλωρίδα του εδάφους. “Όλες αυτές οι ουσίες είναι απλώς μερικές από τις πρώτες ύλες απ’τις οποίες μπορεί να φτιαχτεί ο χούμος. Δεν μπορούν να γίνουν χούμος αν δεν πραγματοποιηθεί ο μεταβολισμός τους από τους οργανισμούς του εδάφους”.

Οι αντίπαλοι που είχε ν’αντιμετωπίσει όμως ήταν πολύ ισχυρότεροι. Οι Αυτοκρατορικές Χημικές Βιομηχανίες συνέχισαν το έργο τους απτόητες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ύψωσε το λάβαρο ο Τ.Ι. Ροντέιλ και ξεκίνησε την εκστρατεία του με το περιοδικό Οργανική Κηπουρική και Αγροκαλλιέργεια, τα αξιώματα του οποίου βρήκαν υποστήριξη στο Pay Dirt, που εκδόθηκε το 1945. Στο Έμαους της Πενσιλβάνια, ο Ροντέιλ δημιούργησε ένα πειραματικό οργανικό αγρόκτημα κι έλαβε ενεργό μέρος στη διοργάνωση οργανικών κηπουρικών συλλόγων σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τόνιζε ότι στην Κίνα η οργανική καλλιέργεια έτρεφε έναν πληθυσμό εννεακοσίων εκατομμυρίων, σχεδόν άλλων τόσων ζώων κι ότι περίπου στην ίδια έκταση αρόσιμης γης με εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών τον τριπλάσιο αριθμό χοίρων.

Χρησιμοποιούσε αναφορές από επισκέπτες της Κίνας που έλεγαν ότι δεν υπήρχαν πείνα ή φτώχεια κι όλα αυτά χωρίς τεράστιες δόσεις χημικών ουσιών εντομοκτόνων και τερατωδών πετρελαιοβόρων μηχανημάτων, αλλά μόνο με την προσεκτική ανάμειξη κάθε οργανικής ύλης και μια μέθοδο εντατικής εργασίας.

Επιστημονική υποστήριξη για τα επιχειρήματα υπέρ της οργανικής καλλιέργειας προσφέρθηκε σε έξοχη γλώσσα από έναν απ’τους πιο εξαιρετικούς εδαφολόγους που έβγαλε ποτέ η Αμερική, τον δρ. Ουίλιαμ Α. Άλμπρεχτ, πρόεδρο του τμήματος εδαφολογίας στο πανεπιστήμιο του Μιζούρι, με τέσσερα πτυχία από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις. Πολυταξιδεμένος, είχε μελετήσει από κοντά τα εδάφη της Μεγάλης Βρετανίας, της ευρωπαϊκής ηπείρου και της Αυστραλίας, συνάγοντας συμπεράσματα πλουτισμένα από το μεγάλωμά του σαν αγροτόπαιδο. Τα εκτεταμένα πειράματά του στη φυτοκαλλιέργεια και την κτηνοτροφία, επιβεβαίωσαν τις παρατηρήσεις του σχετικά με το ότι η φθίνουσα γονιμότητα του εδάφους, οφειλόμενη σε έλλειψη οργανικής ύλης, βασικών συστατικών και ιχνοστοιχείων, έφερε την ευθύνη για κάθε ανεπαρκή συγκομιδή και παράλληλα για κάθε παθολογικό πρόβλημα ζώων που τρέφονταν ελλειμματικά από αυτό το έδαφος, χωρίς ν’αποτελεί εξαίρεση ο άνθρωπος. Τα εκφυλιστικά νοσήματα σαν αιτίες θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν ανέβει από 39% στη δεκαετία 1920-29 σε 60% το 1948.

Η οργανική ύλη, είπε ο Άλμπρεχτ, θα μπορούσε να ονομαστεί κράση του εδάφους. Και μια καλή κράση, πρόσθεσε μελαγχολικά, είναι η ικανότητα, σύμφωνα με το νόημά της όπως χρησιμοποιείται στο ιατρικό επάγγελμα, ενός ατόμου να επιβιώνει παρά την ύπαρξη των γιατρών και όχι επειδή υπάρχουν. Τα έντομα και οι αρρώστιες, παρατήρησε, είναι τα συμπτώματα ενός πάσχοντος φυτού, όχι τα αίτια. “Η χρήση δηλητηριωδών ψεκασμών είναι μια πράξη απόγνωσης σε μια γεωργία που πεθαίνει. Η τοποθέτηση λιπασμάτων είναι η τέχνη τού να βάζεις αλάτι στο χώμα έτσι ώστε οι ρίζες των φυτών να τα καταφέρνουν με κάποιο τρόπο να του ξεφεύγουν!”

Συνοπτικά αυτό που διακήρυσσε ήταν ότι τα αγριόχορτα δεν είναι τίποτα άλλο από ένας γνώμονας της φύσης του εδάφους.

“Γι’αυτό το λόγο είναι λάθος να βασιζόμαστε σε ζιζανιοκτόνα για να τα εξολοθρεύσουμε, αφού οι χημικές ουσίες έχουν να κάνουν με το αποτέλεσμα κι όχι το αίτιο. Τα έντομα και τα αρπαχτικά της φύσης είναι συνεργεία καθαρισμού που τα φωνάζουμε όταν χρειάζονται και τα διώχνουμε όταν δε χρειάζονται. Οι απώλειες φυτών σε περιόδους ξηρασίας ή ψύχους δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα της ανομβρίας ή του κρύου όσο της έλλειψης θρεπτικών ουσιών. Οι φόρμουλες ΝΡΚ (άζωτο, φώσφορος, κάλιο), όπως νομοθετήθηκαν κι εφαρμόστηκαν από το υπουργείο Γεωργίας, σημαίνουν υποσιτισμό, επιδρομές από έντομα, βακτηρίδια και παράσιτα, κατάληψη από αγριόχορτα, απώλεια καλλιεργειών σε περιόδους ξηρασίας και γενική κατάπτωση στην πνευματική διαύγεια του πληθυσμού, που οδηγεί σε εκφυλιστικά μεταβολικά νοσήματα και στον πρόωρο θάνατο”.
Η τεράστια σε όγκο βιβλιογραφία που συνοδεύει τα επιστημονικά κι εκλαϊκευμένα άρθρα του Άλμπρεχτ μαρτυρεί μια ολόκληρη ζωή ενδελεχούς επιστημονικής μελέτης τόσο της χημείας όσο και της βιολογίας του πλανήτη, εμφανίζοντας τη θεμελιακή ανάγκη διατροφής φυτών, ζώων και ανθρώπων μέσω της φροντίδας του ίδιου του εδάφους και της διόρθωσης διαιτολογικών ατελειών στην αφετηρία τους: το έδαφος.

Αν κέρδιζε τις εκλογές του 1948 ο Τόμας Ε. Ντιούι από τον Χάρι Σ. Τρούμαν, ο Μπρόμφιλντ θα γινόταν υπουργός Γεωργίας στις ΗΠΑ, με στόχο του “τον εκτροχιασμό της απολιθωματικής τεχνολογίας που είχε καταδυναστεύσει το μηχανισμό παιδείας, το ΑΥΓ και όλο τον αγροτικό Τύπο”.

Ο θρίαμβος όμως του Τρούμαν σήμαινε την πολιτική του σκόπιμου αφανισμού μικρών αγροτών από βιομηχανικά κέντρα και της εξαπόλυσης των πετροχημικών προϊόντων. Με την δημιουργία της CIA και του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας από τον Τρούμαν, ειδικά εκπαιδευμένων σε “βρομιές”, οι πολυεθνικές μπόρεσαν, συχνά με την αμφίεση της AID, να επιβάλουν τις θανάσιμες χημικές ουσίες τους όχι μόνο στην Αμερική, Βόρεια και Νότια, αλλά και σε όλες τις αγορές του Τρίτου Κόσμου. Οι Ινδοί του σερ Άλμπρεχτ υπέστησαν πλύση εγκεφάλου και διαφθάρηκαν σε σημείο που πότισαν τα υγιή σπαρτά τους με κάθε είδος δηλητηρίου. Η κατανάλωση χημικών λιπασμάτων στην Ινδία ανέβηκε από 1,1 εκατομμύριο τόνους το 1966-67 σε 50 εκατομμύρια τόνους το 1978-79. (Κατά τα τέλη της δεκαετίας 1960-70 οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Παγκόσμια Τράπεζα άσκησαν πίεση στην Ινδία για να επιτρέψει σε δυτικές χημικές εταιρίες όπως η Standard Oil της Καλιφόρνιας και η International Minerals & Chemicals να χτίσουν εργοστάσια λιπασμάτων στα εδάφη της. Η συμπαιγνία αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι αγρότες λάβαιναν επιχορηγήσεις από την ινδική κυβέρνηση 10 ως 20% για λιπάσματα και 25% για γεωργικά φάρμακα επιπλέον των κυβερνητικών δανείων που έπαιρναν για να τα ξεπληρώσουν. Το αποτέλεσμα ήταν ν’ανέβει η κατανάλωση λιπασμάτων σ’ένα τμήμα της Ινδίας μεταξύ 1969 και 1979 από 3,5 σε 50 χιλιόγραμμα ανά εκτάριο).

Παρ’όλο που ο Άλμπρεχτ ήταν ο σημαντικότερος επιστημονικός υποστηριχτής της οργανικής αγροκαλλιέργειας στην Αμερική, καμιά σύγχρονη φωνή δεν έχει ακουστεί ενάντια στην κοινωνική αδικία, την περιβαλλοντολογική απάτη και την εμπορική υποκρισία σε ό,τι έχει σχέση με την αγρονομία καθαρότερα, ειλικρινέστερα και μαχητικότερα από εκείνη του Τσάρλς Γουόλτερς, Τζούνιορ. Γερμανικής καταγωγής και γεννημένος στο Κάνσας, ο Γουόλτερς επιμελείται κι εκδίδει από το 1971 ένα μηνιαίο περιοδικό που τα λέει έξω από τα δόντια, το Acres U.S.A.: A Voice for Eco-Agriculture κι όπου το Eco σημαίνει τόσο οικονομικό όσο και οικολογικό.

Με σπουδές οικονομολογίας κοντά στους ιησουίτες δασκάλους του, ο Γουόλτερς έχει αγωνιστεί σχεδόν ολομόναχος ενάντια στην κληρονομιά του Τρούμαν που θέλει τον αφανισμό του αγρότη, υποστηρίζοντας την αρχή της γεωργικής ισότητας, μιας ιδέας τόσο ευκολονόητης ώστε οι περισσότεροι οικονομολόγοι και αρθρογράφοι οικονομικών εφημερίδων να τη χαρακτηρίζουν “αφελή”. *(Καθισμένοι στο γραφείο του, στο Ρεϊτάουν του Μιζούρι, ακούσαμε τον Γουόλτερ να μιλάει στο τηλέφωνο με έναν από τους εκατοντάδες αγρότες που προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο της ισότητας και να δίνει αμέσως την εξήγηση με λίγα λόγια: “Όταν υπάρχει ανταλλαγή στο άρτιο”, είπε ο Γουόλτερς, “δηλαδή όταν ο αγρότης παίρνει το συνολικό αντίτιμο για το προϊόν του κι όχι αυθαίρετα πετσοκομμένο - σε ίση βάση με όσα χρειάστηκε να πληρώσει για ό,τι εισήγαγε στο αγρόκτημά του - τότε ευημερεί. Έχει τη δυνατότητα να εξοφλήσει τα χρέη του. Μπορεί ν’απολαύσει τα κέρδη του δικαίου. Από την άλλη πλευρά αυτής της εξίσωσης - κι εδώ δημιουργείται το πρόβλημα - θα πρέπει να πεινάσουν οι τραπεζίτες και οι δανειστές χρημάτων. Ο αγρότης δε χρειάζεται τα χρήματά τους. Οι ανά τον κόσμο εκμεταλλευτές χάνουν τη βάση τους, οι κατασκευαστές πυρομαχικών βλέπουν τα κέρδη τους να διαβρώνονται από την ειρήνη. Όταν οι βασικές πρώτες ύλες διασχίζουν σύνορα σε επίπεδα χαμηλότερα από το συνάλλαγμα στο άρτιο, ακολουθούν στρατεύματα”. Τέτοια λόγια, όσο λογικά κι αν ακούγονται σήμερα, στην εποχή του Μακάρθι θα έβαζαν σε μπελάδες αυτόν που τα ‘λεγε)*. Το σύνθημα του Γουόλτερς, “Φτηνή τροφή σημαίνει άρρωστους ή πεινασμένους ανθρώπους”, προσδίνει δραματική έμφαση στο πιστεύω του ότι με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί ένας αγρότης του Κάνσας να επιτύχει ένα δίκαιο αντίτιμο για τα προϊόντα του, δεν μπορεί κι ένας Αφρικανός Ζουλού να πληρώσει για να τ’αγοράσει, εφόσον η τιμή των τροφίμων διατηρείται αυθαίρετα κάτω από την κανονική τιμή τους στην αγορά.

Το 1962, με την έκδοση του αιφνιδιαστικά αποκαλυπτικού βιβλίου Βουβή Άνοιξη της Ρέιτσελ Κάρσον, ο κόσμος συνειδητοποίησε σοκαρισμένος τον κίνδυνο της κατάστασης και τα οργανικά απέκτησαν ένα καινούργιο νόημα στην Αμερική. Είχε ασκηθεί μεγάλη πίεση στο περιοδικό The New Yorker από τις χημικές εταιρίες για να μη δημοσιεύσει τα άρθρα της, ενώ ο εκδοτικός οίκος Χόουτον Μίφλιν είχε απειληθεί με δικαστικές αγωγές για να μη βγάλει το βιβλίο της, επειδή κυκλοφορούσαν φήμες ότι ήταν κομουνίστρια *(Ο Τζακ Ντόιλ, διευθυντής Γεωργικών Προγραμμάτων για το Ίδρυμα Περιβαλλοντολογικής Πολιτικής, στο έξοχο βιβλίο του Αλλοιωμένη Σοδειά, αναφέρει ότι από τη στιγμή που το βιβλίο της Κάρσον τράβηξε την προσοχή του κόσμου στην οξεία τοξικότητα ορισμένων ζιζανιοκτόνων και στην ανεξέλεγκτη χρήση τους σε ολόκληρη τη χώρα, αρκετά μέλη της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών που ασχολούνταν με προβλήματα των γεωργικών φαρμάκων και άλλα παρεμφερή θέματα επέκριναν το βιβλίο. Ο Ι.Λ. Μπόλντουιν, πρόεδρος της επιτροπής ελέγχου παρασίτων, έγραψε μια μακροσκελή κριτική στο περιοδικό Επιστήμες. Ένα άλλο μέλος της επιτροπής ελέγχου παρασίτων, ο οικονομολόγος και εντομολόγος Τζορτζ Κ. Ντέκερ - που ασκούσε επίσης συχνά καθήκοντα συμβούλου σε χημικές βιομηχανίες - αποκάλεσε το βιβλίο “επιστημονική φαντασία” με μηνύματα ανάλογα εκείνων του τηλεοπτικού προγράμματος Ζώνη του Ημίφωτος. Σε συνεδριάσεις του Κογκρέσου, ο Μίτσελ Ρ. Ζέιβον, σύμβουλος της εταιρείας Σελ Κέμικαλ, επίσης μέλος της ακαδημαϊκής επιτροπής ελέγχου παρασίτων, χαρακτήρισε την Κάρσον σαν μια από τους “δημαγωγούς φόβου”, η εκστρατεία των οποίων ενάντια στα παρασιτοκτόνα “θα στερούσε την τροφή από ανθρώπους όλου του κόσμου”. Δυο άλλοι ακαδημαϊκοί επιστήμονες παρατήρησαν ότι το βιβλίο της Κάρσον έπασχε από άγνοια και προκατάληψη κι ότι είχε αγνοήσει τους αντικειμενικούς ελέγχους παρασιτοκτόνων από υπεύθυνα σώματα όπως η ίδια η ακαδημία!)* .

Ωστόσο, το 1963, ο δρ. Τζέρομ Βάισνερ, επιστημονικός σύμβουλος του προέδρου Τζον Φ. Κένεντι, καταθέτοντας σε μια επιτροπή που είχε συγκληθεί για να εξετάσει τα επιχειρήματα της Βουβής Άνοιξης, δήλωσε: “Η χρήση γεωργικών φαρμάκων είναι πιο επικίνδυνη κι από την ατομική ραδιενέργεια”.

Η Κάρσον είχε γράψει: “Με το δίκιο μας πανικοβαλλόμαστε από τις γενετικές συνέπειες της ραδιενέργειας… Πώς μπορούμε λοιπόν να μείνουμε αδιάφοροι για τις ίδιες συνέπειες από γεωργικές χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται ελεύθερα στο περιβάλλον;”

Το νόημα αυτής της παράξενης γλώσσας, όπως έσπευσε να παρατηρήσει ο Τσαρλς Γουόλτερς στο Acres U.S.A., έγινε καταληπτό μόνο όταν ένας Ιταλός επιστήμονας, ο Αμέριγκο Μόσκα, που είχε κερδίσει το βραβείο χημείας στην Παγκόσμια Έκθεση των Βρυξελλών, έκανε γνωστές ορισμένες εκπληκτικές διαπιστώσεις του. Ο Μόσκα τόνισε ότι οι τοξικές γεωργικές χημικές ουσίες είναι ραδιενεργομιμητικές επειδή αντιγράφουν πιστά τη φύση της ραδιενέργειας.

H ζημιά που προκαλείται από την πυρηνική ραδιενέργεια είναι ίδια με τη ζημιά που προκαλεί η χρήση τοξικών γενετικών χημικών ουσιών, είπε ο Μόσκα. Και η χρήση παρασιτοκτόνων από οργανικές συνθέσεις (Ζινέμπ, Καπτάν, Φαλτάν, κ.λπ.) προκαλεί κάθε χρόνο την ίδια ζημιά σε σημερινές και μελλοντικές γενεές με την ατομική ραδιενέργεια 29 βομβών υδρογόνου των 14 μεγατόνων - κάτι που ισοδυναμεί με τη ραδιενέργεια 14,500 ατομικών βομβών του τύπου της Χιροσίμα.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Μόσκα, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1970-80 η ετήσια χρήση τοξικών γενετικών χημικών ουσιών στις Ηνωμένες Πολιτείες έφτασε περίπου τους 453,000 τόνους, προξενώντας ζημιά ανάλογη με εκείνη της ατομικής ραδιενέργειας 145 βομβών υδρογόνου των 14 μεγατόνων ή 72,000 ατομικών βομβών του τύπου της Χιροσίμα. Και με χάρτες, σχεδιαγράμματα και στατιστικές - όλα μέρος των αποκαλύψεών του - ο Ιταλός επιστήμονας απέδειξε ότι τα διανοητικά καθυστερημένα νεογνά είχαν φτάσει στο απίθανο ποσοστό του 15% επί όλων των γεννήσεων. Το συμπέρασμά του ήταν ότι η ζημιά σε φυτά, σπαρτά και στη γονιμότητα του εδάφους, σε συνδυασμό με τη ρύπανση του νερού, ήταν εκ των πραγμάτων ανυπολόγιστη. Η μέτρηση σπέρματος του μέσου Αμερικανού έχει παρουσιάσει μείωση 30% σε σύγκριση με 30 χρόνια πριν και αποδίδεται στα παρασιτοκτόνα από χλωριωμένο υδρογονάνθρακα (PCB, DDT, κ.τ.λ.), ενώ το 25% των φοιτητών στα πανεπιστήμια είναι ήδη στείροι. Αν συνεχιστεί το σενάριο με τον ίδιο τρόπο, θα δούμε την καταστροφή του αμερικανικού λαού το πολύ σε μια γενεά.
Η πλήρης έκθεση του Μόσκα κρίθηκε απόρρητη από την ιταλική κυβέρνηση και θα δημοσιευτεί μόνο μετά από 50 χρόνια - μέχρι τότε, ίσως, ελπίζεται ότι οι φοβερές φήμες για τη Μοντέντισον - κατασκευάστρια μεγατόνων λιπασμάτων, ζιζανιοκτόνων και παρασιτοκτόνων - θα έχουν καλυφτεί και λησμονηθεί. *(Το 1975, ο Τσέζαρε Μερτσαγκόρα ισχυρίστηκε ότι όταν ανέλαβε την προεδρία της Μοντέντισον ο προκάτοχός του του έδωσε 4 χαρτοσακούλες γεμάτες με στοιχεία για τις οικονομικές ατασθαλίες της εταιρίας)*.

Διασχίζοντας με το αυτοκίνητό του εκατοντάδες μίλια δρόμων στην ύπαιθρο, ο Γουόλτερς δεν μπορούσε να μην προσέξει τον αυξημένο αριθμό κηδειών φίλων του αγροτών, που οφείλονταν σε θανάτους από καρκίνο, και πολλά τερατόμορφα παιδιά, με παραμορφωμένα σώματα ή διανοητικά καθυστερημένα. Πενθώντας για τον πρόωρο θάνατο από καρκίνο της αδελφής του, που είχε εκτεθεί σε γεωργικές χημικές ουσίες στο εργοστάσιο που εργαζόταν, έβαλε σαν τίτλο σε ένα πρωτοσέλιδο άρθρο του: “Αξίζει να Υπάρχει η Σύγχρονη Γεωργία;”

Κι ο Γουόλτερς ήταν από τους πρώτους που αποκάλυψαν τους κινδύνους πίσω από την πολυδιαφημισμένη σήμερα ακτινοβολία τροφίμων για την εξολόθρευση των παθογόνων και την παράταση της ζωής τους πάνω στα ράφια.

“Όταν είδα την παρασκηνιακή προώθηση αυτής της διαδικασίας (είπε ο Γουόλτερς), ανέφερα τα ονόματα δεκάδων επιστημόνων που είχαν προειδοποιήσει τις αρχές για ορισμένες από τις επιπτώσεις που θα είχαν τα τρόφιμα τα οποία είχαν υποστεί ακτινοβολία: βλάβες στο έμβρυο, μειωμένη πεπτικότητα, κακοήθη λυμφώματα σε ποντικούς, μεταβολές οργάνων και άλλα πολλά. Επειδή οι παρενέργειες της κατανάλωσης τροφίμων που έχουν υποστεί ακτινοβολία για το ζωντανό ιστό είναι παρόμοιες με εκείνες της άμεσης ραδιενέργειας, τα συναφή προβλήματα, που συμπεριλαμβάνουν τη σταδιακή μείωση αντίστασης σε μολυσματικές ασθένειες, μαζί και του AIDS, άξιζαν κάποιας προσοχής, αλλά οι επικυρίαρχοι των επιστημών υπερασπίζονται την ακτινοβολία με το επιχείρημα ότι είναι φτηνή”.

Το ότι όλη αυτή η φρίκη είναι άσκοπη, περιττή και αποφευκτέα το έχουν αποδείξει σήμερα μερικοί χαρούμενοι πολεμιστές με τον αγώνα τους για την οργανική αγροκαλλιέργεια. Υγιεινές και οικονομικές εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν, αν κι ορισμένες από αυτές φαίνονται εξωπραγματικές. Για να διαπιστώσουμε τι ακριβώς είναι, ταξιδέψαμε από τη μια ως την άλλη άκρη του πλανήτη. Το βιβλίο αυτό το εκδώσαμε για να τις περιγράψουμε, μαζί μ’ένα παράρτημα για το πού και πώς μπορούν να εφαρμοστούν αυτές οι γνώσεις. Με μια μικρή προσπάθεια, ο πλανήτης μπορεί να σωθεί από την καταστροφή, τη διαφθορά, τη δηλητηρίαση και τη ρύπανση. Η Γη της Επαγγελίας δε χάθηκε για πάντα. Το μυστικό της αναγέννησής της δεν είναι θαμμένο βαθύτερα από τα πρώτα λίγα εκατοστά του εδάφους σας.

Πηγή: Μυστικά του εδάφους - Peter Tompkins and Christopher Bird

Friday, August 25, 2006

Μυστικά του Εδάφους (Μέρος I)


"Όσο τρεφόμαστε από άρρωστα χώματα
το πνεύμα δεν έχει το σφρίγος που χρειάζεται
για να ελευθερωθεί από τη φυλακή του σώματος"
Ρούντολφ Στάινερ

Δεν υπάρχει πλάσμα, συμπεριλαμβανομένων και αυτών των γουρουνιών, που να βρομίζει με τόση αδιαφορία την φωλιά του όση ο homo sapiens, δηλητηριάζοντας το άμεσο περιβάλλον του με σατανικά επινοημένες χημικές ουσίες και τα θανατηφόρα τοξικά υπολείμματά τους. Προορισμός όλων μας είναι ένας βάλτος από αποσυντεθειμένες ανθρώπινες σάρκες, αν δεν χρησιμοποιηθούν επειγόντως τα αντίδοτα που υπάρχουν. Χάρη σε μια θεία πρόνοια, υφίστανται, φέρνουν αποτελέσματα και, όπως περιγράφονται στις σελίδες που ακολουθούν, μπορούν ν’ αποκαταστήσουν την υγεία μας.

Το ότι νοσεί η γη - ανίατα σχεδόν - το είχε διαγνώσει από το 1912 κιόλας ο νομπελίστας δρ. Αλέξις Καρέλ. Με το βιβλίο του Άνθρωπος, Αυτός ο Άγνωστος, ο διακεκριμένος Γάλλος επιστήμονας μας προειδοποιούσε ότι από την στιγμή που βάση για κάθε μορφή ανθρώπινης ζωής είναι το έδαφος η μοναδική μας ελπίδα για έναν υγιή κόσμο εναπόκειται στην επαναφορά της αρμονίας μες στο έδαφος που διαταράξαμε με τις σύγχρονες μεθόδους αγρονομίας. Ανάλογα με το πόσο γόνιμο είναι το έδαφος, είπε ο Κάρελ, σαν σύνολο η ζωή μας θα είναι υγιής ή θα υποφέρει. Άμεσα ή έμμεσα, οτιδήποτε τρώμε έρχεται από το έδαφος.
Στην εποχή μας το χώμα είναι κουρασμένο, μισερό, άρρωστο, δηλητηριασμένο από συνθετικές χημικές ουσίες. Γι’αυτό το λόγο έχει πέσει τόσο το επίπεδο ποιότητας της τροφής κι έχει επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας μας. Ο υποσιτισμός αρχίζει από το έδαφος. Η ανθρώπινη υγεία βασίζεται στη σωστή διατροφή και σωστή διατροφή μπορεί να υπάρξει μόνο όταν το έδαφος είναι γόνιμο και παραγωγικό. Τα ορυκτά που υπάρχουν στο έδαφος, είπε ο Καρέλ, ρυθμίζουν το μεταβολισμό των κυττάρων σε φυτά, ζώα κι ανθρώπους. Πρωταρχική αιτία κάθε αρρώστιας είναι η απώλεια της υφιστάμενης αρμονίας μεταξύ των ορυκτών ουσιών που υπάρχουν σε απειροελάχιστες ποσότητες μέσα στην ατμόσφαιρα, στο νερό, στην τροφή, αλλά κυρίως στο έδαφος. Αν παρουσιάζουν ελλείψεις τα βασικά συστατικά του εδάφους, τις ίδιες ελλείψεις θα παρουσιάσουν η τροφή και το νερό.

Στη συνέχεια ο Καρέλ μπήκε στο ψαχνό: τα χημικά λιπάσματα δεν μπορούν να επαναφέρουν τη γονιμότητα του εδάφους. Δε συνεργάζονται με το χώμα, αλλά απορροφώνται δια της βίας από τα φυτά, δηλητηριάζοντας έτσι φυτά και έδαφος. Ζωή προσφέρει μονάχα το οργανικό λίπασμα.

Τα φυτά, είπε ο Καρέλ, είναι οι μεσάζοντες για τη διάθεση σε ζώα και ανθρώπους των στοιχείων της πέτρας που έχουν μετατραπεί από μικροοργανισμούς σε λίπασμα, έτσι ώστε να δημιουργηθούν η σάρκα, τα οστά και το αίμα. Αντιθέτως, τα χημικά λιπάσματα δεν μπορούν ούτε να βελτιώσουν το οργανικό περιεχόμενο του εδάφους ούτε να το αντικαταστήσουν. Καταστρέφουν τις φυσικές του ιδιότητες και κατά συνέπεια τη ζωή του. Όταν μπαίνουν στο χώμα, τα χημικά λιπάσματα διαλύονται και αποζητούν το φυσικό συνδυασμό με τα ορυκτά που ήδη υπάρχουν στο έδαφος. Οι νέοι συνδυασμοί παραφουσκώνουν ή παραμορφώνουν το φυτό, κάνοντάς το να χάσει την ισορροπία του. Αλλά παραμένουν μες στο έδαφος, πολλά από αυτά με μορφή δηλητηρίων.

Τα φυτά που λιπαίνονται με χημικές ουσίες μπορεί να φαίνονται εύχυμα, αλλά η πλούσια βλάστηση παράγει υδαρείς ιστούς πιο ευάλωτους σε ασθένειες, με αποτέλεσμα να υποφέρει η ποιότητα των πρωτεϊνών. Τα χημικά λιπάσματα, έγραψε ο Καρέλ, με το να αυξάνουν την αφθονία της συγκομιδής χωρίς ν’αντικαθιστούν όλα τα στοιχεία που βγαίνουν από το έδαφος, έχουν συμβάλει στη διαφοροποιημένη θρεπτική αξία των δημητριακών μας. “Όσο περισσότερο προοδεύει ο πολιτισμός, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τη φυσική διατροφή”. Το διαιτολόγιό μας σήμερα αποτελείται από νοθευμένες και αποφυσικοποιημένες τροφές, που έχουν χάσει τα πολυτιμότερα βασικά συστατικά τους λόγω χρωστικής, λεύκανσης, θέρμανσης και συντήρησης. Η παστεριοποίηση του γάλατος σκοτώνει τα ένζυμα που είναι απαραίτητα για τη διατροφή μας κι αφήνει μόνο τα αποσυντεθειμένα κουφάρια των βακτηριδίων. Το γάλα είναι επίσης η δεύτερη σε μέγεθος πηγή - μετά το κρέας - υπολειμμάτων από ζιζανιοκτόνα στο αμερικανικό διαιτολόγιο. Το άσπρο ψωμί, δήθεν “εμπλουτισμένο”, χάνει το σπέρμα του που περιέχει τις ζωτικότερες θρεπτικές ουσίες τελετουργικά, σε μια σκόπιμη πράξη ευνουχισμού.

Όσοι ζούσαν πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδίως στην Ευρώπη, ξέρουν ότι το ψωμί, τα φρούτα και το κρέας δεν έχουν καμιά σχέση σήμερα με τα προπολεμικά. Η εσοδεία μας μπορεί να έχει διπλασιαστεί ή τριπλασιαστεί, αλλά η θρεπτική της ποιότητα όσο πάει και χειροτερεύει. Η οπτική εντύπωση αυτών που τρώμε έχει γίνει ο σημαντικότερος παράγοντας, παρ’όλο που οποιοσδήποτε από μας κοιτάξει λίγο προσεκτικότερα τα κοσμητικά, κρυσταλλωμένα εκθέματα των παντοπωλείων, θα καταλάβει ότι δεν είναι ζωντανότερα από τα κέρινα ομοιώματα στο μουσείο της μαντάμ Τισό.
Αφθονία δεν σημαίνει ότι η τροφή περιέχει σε επαρκείς ποσότητες τα αναγκαία συστατικά και βιταμίνες. Δε χωράει αμφιβολία, λέει ο δρ. Μέλχιορ Ντίκερς, καθηγητής βιοχημείας και οργανικής χημείας στο πανεπιστήμιο Λογιόλα, ότι ο υποσιτισμός είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στην εποχή μας. Κάθε δυο δευτερόλεπτα ένα παιδί χάνει τη ζωή του από πείνα και εξήντα εκατομμύρια ενήλικοι πεθαίνουν κάθε χρόνο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την πολυδιαφημισμένη παραγωγικότητά τους σε είδη διατροφής, υποσιτίζονται σε τρομακτικό βαθμό. Και παρά το γεγονός ότι η δαπάνη ανά κεφαλή για θέματα υγείας στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η υψηλότερη στον κόσμο, τα πρωτεία κατέχουν και στο χώρο του καρκίνου, της παχυσαρκίας, της καρδιοπάθειας και των νοσημάτων κυκλοφορικής φύσης.

Προξενεί κατάπληξη, αλλά ο δρ. Τζόζεφ Ν. Βάισμαν, επίτιμος καθηγητής στη σχολή ιατρικής του πανεπιστημίου του Λος Άντζελες, εξειδικευμένος στην προληπτική ιατρική και την ανοσολογία, ανακάλυψε, μετά από χρόνια ερευνών, ότι όλες σχεδόν οι μη μεταδοτικές ασθένειες που μαστίζουν στην εποχή μας την ανθρωπότητα έχουν πρόσφατη προέλευση, εφόσον αναπτύχθηκαν στη διάρκεια του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα, κι ότι τα δισεκατομμύρια δολαρίων που έχουν ξοδευτεί για έρευνες, πιο σύγχρονες διαγνωστικές τεχνικές, μεταμοσχεύσεις οργάνων, επεμβάσεις παράκαμψης της στεφανιαίας, χημειοθεραπεία, ακτινοβολία και όλα τα διάφορα φάρμακα, δεν έχουν ανακόψει σε μεγάλο βαθμό την προέλαση αυτών των θανατηφόρων ασθενειών, απλώς έκαναν πλουσιότερους τους φαρμακοποιούς και τους γιατρούς.

Ο δρ. Βάισμαν υποστηρίζει ότι οι περισσότερες από τις θανατηφόρες ασθένειες της εποχής μας οφείλονται σε τοξίνες του περιβάλλοντος, που δημιουργούνται από τη βιομηχανοποιημένη μας κοινωνία. Πολλοί γιατροί συμφωνούν, γνωρίζοντας ότι η μεγάλη αύξηση σε εκφυλιστικά νοσήματα, όπως είναι ο καρκίνος και οι καρδιοπάθειες, απτόητη παρά τις προόδους της σύγχρονης ιατρικής, προέρχεται κυρίως από την εκτεταμένη χρήση συνθετικών χημικών ουσιών στο καθημερινό μας διαιτολόγιο, συντηρητικών, εντομοκτόνων, παρασιτοκτόνων, ζιζανιοκτόνων, και πάει λέγοντας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, λέει ο Βάισμαν, πιστεύουν ότι οι παθήσεις τους οφείλονται σε αίτια που ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους χωρίς να ξέρουν ότι μπορούν να διαλέξουν έναν τρόπο ζωής πολύ πιο υγιεινό, διατηρώντας την ενεργητικότητα, τις ικανότητες και την πνευματική τους διαύγεια ακόμα και στον δεύτερο αιώνα του βίου τους. Πιστεύει ότι οι επιλογές διατροφής και τρόπου ζωής στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες μας παίζουν ένα σημαντικό ρόλο, ίσως το σημαντικότερο, στο αν θα παραμείνουμε ή όχι γεμάτοι από ζωντάνια σε προχωρημένη ηλικία.

Γενικά όμως οι γιατροί γνωρίζουν ελάχιστα για θέματα διατροφής. Ο μέσος όρος εκμάθησης σε τέσσερα χρόνια ιατρικών σπουδών φτάνει τις 2,5 ώρες ανά γιατρό. Ωστόσο ο δρ. Ρόμπερτ Σ. Μέντελσον, επίτιμος καθηγητής προληπτικής ιατρικής στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Ιλινόις - που χαρακτηρίζεται ως μέλος μιας μικρής αδελφότητας αφοσιωμένης στην απαλλαγή της ιατρικής από την κυριαρχία των φαρμακευτικών εταιριών - ρίχνει το λάθος στην πληθώρα παραπλανητικών πληροφοριών για θέματα διατροφής που δίνονται σε ιατρικές σχολές και πιστεύει ότι θα ήταν καλύτερα αν δε δίδασκαν καθόλου το μάθημα.

Ακόμα εκπληκτικότερο είναι το γεγονός ότι οι έρευνες του δρα Βάισμαν αποκαλύπτουν πως πολλές από τις θανατηφόρες ασθένειες αναπτύχθηκαν μόνο μέσα στα τελευταία εκατό χρόνια, κυρίως λόγω των τοξικών χημικών ουσιών που πήραν τη θέση τους στο περιβάλλον και στα τρόφιμα σαν παράγωγα της Βιομηχανικής Επανάστασης - χημικών ουσιών όπως είναι το χλώριο και οι ενώσεις του, τα παράγωγα της ανθρακόπισσας, οι φαρμακευτικές ουσίες, τα πετροχημικά προϊόντα και ούτω καθεξής.

Η εμφάνιση της βιομηχανοποίησης, με τα τεράστια σε όγκο τοξικά απορρίμματά της, συνέπεσε με την εμφάνιση πολλών από τις νέες ασθένειες. Οι πρόγονοί μας μπορεί να ζούσαν λιγότερο κατά μέσο όρο, κυρίως λόγω της βρεφικής θνησιμότητας, λέει ο Βάισμαν, αλλά, όπως οι πρωτόγονοι λαοί της εποχής μας, ήταν σχεδόν ολότελα απαλλαγμένοι από “εκφυλιστικά” νοσήματα.

Πριν εκατό χρόνια η πάθηση της στεφανιαίας ήταν κυριολεκτικά άγνωστη στην Ευρώπη και στην Αμερική. Το πρώτο ιστορικό σε ιατρικό έντυπο ήρθε στην επιφάνεια το 1910. Σήμερα είναι η κυριότερη αιτία θανάτων. Ο καρκίνος, που στην εποχή μας θεωρείται υπεύθυνος για το 3,4% όλων των θανάτων στην Ευρώπη και την Αμερική, ήταν υπεύθυνος μόνο για το 1% πριν εκατό χρόνια. Σήμερα ακόμα και τα νεογέννητα και τα πολυ μικρά παιδιά πέφτουν θύματα του καρκίνου και της λευχαιμίας. Ο διαβήτης, η τρίτη στη σειρά αιτία θανάτων, κάποτε χτυπούσε μόνο έναν στους πενήντα χιλιάδες Αμερικανούς. Τώρα χτυπάει έναν στους είκοσι.

Το νερό σε πρωτόγονα εδάφη - όπως συνέβαινε και σε ανεπτυγμένες χώρες πριν τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα - δεν χρειαζόταν απολύμανση. Όταν δεν υπάρχουν βιομηχανίες ή εργοστάσια που να αδειάζουν στο περιβάλλον τα ρυπαντικά τους απορρίμματα, τα φυτά, ό,τι ζει στο νερό κι ό,τι ζει στη στεριά δεν μολύνονται από επικίνδυνες χημικές ουσίες.

Τώρα, όχι μόνο το νερό αλλά και το έδαφος και η ατμόσφαιρα είναι παντού μολυσμένα, μια μόλυνση που μεταδίδεται από τα φυτά και τα ζώα στον άνθρωπο. Στον ανεπτυγμένο κόσμο, λέει ο Βάισμαν, δεν έχουν μείνει ούτε νερό ούτε έδαφος καθαρό. Υπάρχουν τοξίνες στο φαγητό που τρώμε, στο νερό που πίνουμε, στον αέρα που αναπνέουμε. Φρούτα, λαχανικά, δημητριακά, ψάρια, πουλερικά, κρέατα, αβγά, γαλακτοκομικά προϊόντα είναι όλα μολυσμένα. Ορισμένες μάλιστα τροφές συγκεντρώνουν και μεγεθύνουν τη ρύπανση καθώς οι μεγαλύτερες ποσότητες τοξινών παρατηρούνται στο ζωικό λίπος και τη χοληστερόλη. Το μητρικό γάλα δε θα μπορούσε ποτέ να πουληθεί νόμιμα στο σουπερμάρκετ, γιατί δε θα περνούσε από τον κυβερνητικό έλεγχο ασφαλείας. Το ποσοστό μητρικού γάλατος στις ΗΠΑ που περιέχει επικίνδυνες ποσότητες DDT φτάνει στο απίστευτο ύψος του 99%.
Η προστασία από την αρρώστια, λέει ο Βάισμαν, είναι σημαντικότερη και αποτελεσματικότερη από τη μεταγενέστερη θεραπεία. Και η προστατευτική ιατρική ξεκινάει από το έδαφος.

Πηγή: Μυστικά του Εδάφους - Peter Tompkins and Christopher Bird

Μυστικά του εδάφους ΙΙ

Tuesday, August 22, 2006

Τα φυτά αισθάνονται;




“Η αγάπη, η χαρά, ο φόβος, η ευχαρίστηση, ο πόνος, ο εκνευρισμός, η έκπληξη κι ένα πλήθος ακόμα ανταποκρίσεων σε διάφορα ερεθίσματα παρατηρούνται στη συμπεριφορά των φυτών όπως και στων ζώων”. Αυτά είναι τα λόγια του Σερ Τζαγκάντις Τσάντρα Μπόζε, του πρώτου Ινδού που διακρίθηκε στην σύγχρονη επιστήμη και αναγνωρίστηκε σε διεθνή πλαίσια για τις μελέτες του στην φυσική, την φυσιολογία και την ψυχολογία.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του Πάτρικ Γκέντς, καθηγητή της βοτανολογίας στις Ινδίες, που έγραψε την Ζωή και το Εργο του Σερ Τζαγκάντις Τσάντρα Μπόζε, ήδη από το 1904, ο Μπόζε, με ανακοίνωσή του προς την Βασιλική Εταιρία της Αγγλίας, υπογράμμισε πως τα φυτά δεν είναι μια απλή πράσινη μάζα, αλλά ένα ζωικό σύνολο προικισμένο με ευαισθησία. Χάρη στην χρήση λεπτεπίλεπτων μηχανισμών, που κατασκεύασε ο ίδιος, όπως το περίφημο “υπερμικροσκόπιο” (crescograph), που πήρε το όνομά του, για την μέτρηση των νευρικών παλμών στα ζώα, απέδειξε πως κάθε φυτό και κάθε όργανο του φυτού εμφανίζει μια ξεχωριστή αντίδραση σε κάθε μηχανικό ερεθισμό και πραγματοποιεί φυσιολογικές εναλλαγές, παρόμοιες με αυτές που εμφανίζουν οι ζωικοί ιστοί. Πειραματίστηκε με κοινά φυτά, όπως ραπανάκια, σέλινα και κουνουπίδια, κι ανακάλυψε πως εμφάνιζαν το αίσθημα της κούρασης και της θλίψης.

Με την βοήθεια του “αντηχητικού παλμογράφου” του, που κατέγραφε την ταχύτητα μετάδοσης του παλμικού ερεθισμού, και του “σπινθηροπαλμογράφου” του, που κατέγραφε τις παλμικές δονήσεις του φυτού “τηλέγραφος” (desmodium motorium), απέδειξε την καταπληκτική ομοιότητα ανάμεσα στους παλμούς του φυτού και σ’ εκείνους της καρδιάς των ζώων.

Ακόμα, πραγματοποίησε μια σειρά από πειράματα μελετώντας τις αντιδράσεις των φυτών σε σκόπιμα τραύματα. Απο τα στοιχεία του υπερμικροσκοπίου του, που μεγέθυναν την δόνηση των παλμών δέκα εκατομμύρια φορές, ανακάλυψε πως, όταν τρυπούσε με μια καρφίτσα ένα φυτό, ο ρυθμός της ανάπτυξής του περιοριζόταν αμέσως κατά ένα τέταρτο, και χρειαζόταν κάπου δυό ώρες για να ξεπεράσει το σοκ της μικροσκοπικής πληγής. Αντίθετα, μια τομή με μαχαίρι σταματούσε την ανάπτυξη για πολύ μεγαλύτερες περιόδους.

Ο Μπόζε απέδειξε πως ένας απειροελάχιστος ηλεκτρικός ερεθισμός στο εξόγκωμα, που βρίσκεται στη βάση των φύλλων της μιμόζας (και λειτουργεί στα φυτά όπως οι μυς στα άκρα των ζώων), προκαλεί συστολές και εκτάσεις. Ένας ισχυρότερος ερεθισμός με αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο την υπερέκταση του μίσχου, αλλά και την απόρριψη του φύλλου. Έτσι, καθόρισε τις θετικές αντιδράσεις σαν “ευχάριστες” ή “ανώδυνες”, και τις αρνητικές, σαν “δυσάρεστες” ή “επώδυνες”.

Ανάμεσα στους αναρίθμητους επισκέπτες του Ινδού επιστήμονα, ήταν και ο λογοτέχνης και χορτοφάγος Μπέρναρντ Σω, που παρακολούθησε ένα φύλλο λάχανου, μεγεθυμένο εκατοντάδες φορές στην οθόνη, να αντιδρά δυναμικά στον πόνο και τελικά να πεθαίνει όταν ραντίστηκε με ζεματιστό νερό.

Χάρη στο υπερμικροσκόπιο του Μπόζε οι μικροσκοπικές ζωικές κινήσεις ενός καρότου παρουσιάζονταν ολοφάνερες στο ανθρώπινο μάτι. Την στιγμή που το άγγιζαν δυό φορτισμένα ηλεκτρόδια, το καρότο φανέρωνε την αντίδραση του πόνου στην οθόνη. Όταν αποκόπηκε ένα φύλλο του φυτού “τηλεγράφος” και τοποθετήθηκε στο νερό, οι “παλμοί” του λιγόστεψαν αλλά δεν έπαψαν να καταγράφονται για τις επόμενες εικοσιτέσσερις ώρες, μέχρι που το φύλλο πέθανε οριστικά. Μια νεαρή μιμόζα έδειξε σαν παράλυτη για αρκετές ώρες, όταν της αφαίρεσαν ένα τραύμα, οι ηλεκτρικές αντιδράσεις του ίδιου του φύλλου εξασθενούσαν αδιάκοπα. Τελικά, δεν παρουσίασε καμιά πλέον αντίδραση, σημάδι πως πέθανε οριστικά.

Στην Αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι, ο Παραμχάνσα Γιογκανάντα, αναφέρει πως είδε τον Μπόζε ν’ αγγίζει μ’ ένα μεταλλικό αντικείμενο ένα σημείο του φυτού φτέρη. Παρακολουθώντας τον οργανισμό του φυτού σε μια τεράστια μεγέθυνση, παρατήρησε πως ο ρυθμός της ανάπτυξης σταμάτησε αμέσως και ξανάρχισε μόνον όταν το αντικείμενο απομακρύνθηκε. Στη συνέχεια, όταν ο Μπόζε έκοψε το φυτό μ’ ένα ξυράφι, εκδηλώθηκε ένας δυνατός σπασμός, κι ακολούθησε η τραγική αδράνεια του θανάτου. Το θέαμα που παρουσίασε η οθόνη του υπερμικροσκοπίου του Μπόζε, δεν διέφερε σε τίποτα με την παρακολούθηση του θανάτου ενός ζώου.

Τα φάρμακα προκαλούσαν ανάλογες αντιδράσεις στα φυτά όπως και στα ζώα. Τ’ αποτελέσματα μιας επίπονης μελέτης οδήγησαν σε μια τεράστια φαρμακολογία για την χρήση των διαφόρων ουσιών προς όφελος των ζώων και του ανθρώπου.

Οι έρευνες του Μπόζε κατέληξαν στην κατασκευή υπερευαίσθητων μηχανημάτων που επιτρέπουν στον άνθρωπο να παρακολουθήσει την ζωή και να μετρήσει τις συναισθηματικές αντιδράσεις των φυτών που παρουσιάζουν εξαιρετική ομοιότητα με αυτές των ζώων. Ο “αντηχητικός παλμογράφος” του μπορούσε να καταγράψει απειροελάχιστους παλμούς σε φυτά, ζώα και ανθρώπους, στο καταπληκτικό χρονικό διάστημα του εκατοστού του δευτερολέπτου. Το μηχάνημα κατασκευάστηκε ειδικά για την μελέτη της συμπεριφοράς των ιστών των φυτών.

Ο Μπόζε πρόσφερε τις εφευρέσεις του στον επιστημονικό κόσμο, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος. Δεν σκέφτηκε ποτέ του να τις εξασφαλίσει νομικά με διπλώματα ευρεσιτεχνίας, εφόσον τον ενδιέφερε η αλήθεια της φύσης πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε υλικό όφελος. Είπε στον Παραμχάνσα Γιογκανάντα: “Οι αρχές που ακολουθούμε στην εθνική μας παιδεία αποκλείουν την βεβήλωση του πνεύματος με την χρησιμοποίηση των γνώσεων για την απόκτηση πλούτου…”. Τόνισε, ακόμα, πως το Ινστιτούτο Μπόζε στην Καλκούτα, θα έχει ανοιχτές τις πόρτες του για τους ερευνητές όλου του κόσμου, κι αυτό για να συνεχιστεί η παράδοση των Ινδιών, που αιώνες τώρα δέχονται επιστήμονες από κάθε άκρη της γης.

Ο Τζαγκάντις Μπόζε, απόκτησε τον τίτλο του Σερ, δηλαδή την ανώτατη διάκριση των υπηκόων του στέμματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, στα 1917, σαν δείγμα αναγνώρισης για τις μελέτες και τις εφευρέσεις του. Οι συμπατριώτες του τον θεωρούσαν έναν “ρίσι” (φωτισμένο σοφό). Πέθανε στα 1937, και από τότε το εκπληκτικό έργο του ξεχάστηκε από τους επιστήμονες του Δυτικού κόσμου.

Ο Μπόζε πίστευε πως ό,τι υπάρχει στον άνθρωπο υπάρχει και στα φυτά. Κάπου τριάντα χρόνια αργότερα, στα 1966, κάποιος άλλος συνέχισε τις εργασίες του, κάποιος που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ακούσει το όνομά του.

Ο Κλήβ Μπάξτερ, πρώην ανακριτής της ΣΙΑ, από την Νέα Υόρκη, άρχισε τελείως συμπτωματικά να ενδιαφέρεται για το “δυναμικό” των φυτών. Μελέτησε τις ανακαλύψεις του Μπόζε, που έμοιαζαν αρκετά με τις δικές του, αρκετό καιρό μετά τα πρώτα του πειράματα. Ο Μπάξτερ αναγνώρισε το έργο του Ινδού σοφού, και το ανέφερε στην βιβλιογραφία του άρθρου του, με τίτλο “Αποδείξεις για Πρωτογενή Αντίληψη στην Ζωή των Φυτών”, που δημοσιεύτηκε στην Διεθνή Εφημερίδα της Παραψυχολογίας”.

Οι μελέτες του Μπάξτερ προσφέρουν ενδείξεις πως τα φυτά όχι μόνον αισθάνονται, αλλά, επιπλέον, διαθέτουν ένα είδος τηλεπαθητικής επικοινωνίας με τις υπόλοιπες μορφές ζωής. Τα πειράματά του απέδειξαν πως ένα φυτό αποτελεί ένα εξαιρετικά ευαίσθητο ον, και, παρόλο που φαινομενικά δεν διαθέτει ένα νευρικό σύστημα ανάλογο με το ζωικό, εμφανίζει μιαν εκπληκτική συναισθηματική συνοχή σε κάθε σημείο του οργανισμού του.

Χρησιμοποιώντας υπερευαίσθητα μηχανήματα, που τελειοποίησε ο ίδιος, ανακάλυψε πως τα φυτά εκδηλώνουν μια σειρά από συναισθήματα, όπως συμπάθεια, φόβο, ευχαρίστηση και ανακούφιση. Εκδηλώνουν φανερά την ικανοποίησή τους, καθώς και τα προσωπικά τους συναισθήματα απέναντι σε άλλα ζωντανά όντα, ακόμα και στους ανθρώπους. Από την στιγμή που ένα φυτό σε γνωρίζει, θα αντιδράσει σε ό,τι κι αν σου συμβεί, αδιάφορο από την απόσταση που σε χωρίζει από εκείνο.

Ο Μπάξτερ πιστεύει πως, τόσο τα φυτά, όσο κι οι άνθρωποι και τα ζώα, έχουν την ικανότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους τηλεπαθητικά, και σε τέτοιο σημείο που ποτέ άλλοτε δεν είχαμε φανταστεί. Για παράδειγμα, καταστρέφοντας έναν περιορισμένο αριθμό κυττάρων κάποιου φυτού, μεταδόθηκε ένα είδος μηνύματος για επίκληση βοήθειας σε άλλα φυτά, που κατέγραψαν στα όργανα την ίδια ακριβώς αντίδραση, παρόλο που βρίσκονταν σε μεγάλη απόσταση, και παρόλο που το πρώτο φυτό βρισκόταν απομονωμένο σε θάλαμο Φαραντάυ, που αποκλείει την διαδρομή ηλεκτρικών και μαγνητικών πεδίων.

Το γεγονός, που άλλαξε οριστικά την ζωή του Μπάξτερ, συνέβη ένα πρωινό, στις 2 Φεβρουαρίου του 1966, την στιγμή που έκανε ένα διάλειμμα στο ανακριτικό γραφείο του. Ως τότε εργαζόταν για λογαριασμό της ΣΙΑ, με τον “ανιχνευτή του ψεύδους”, ένα πολύπλοκο μηχάνημα, που του επέτρεπε να διαπιστώνει κατά πόσο οι απαντήσεις των διαφόρων ατόμων, ανταποκρίνονταν ή όχι στην αλήθεια. Στο διάλειμμα αυτό, πότισε το φυλλόδεντρο της γραμματέας του και σκέφτηκε αν θα μπορούσε να μετρήσει το χρονικό διάστημα της διάδοσης του νερού, από τις ρίζες μέχρι τα φύλλα. Αποφάσισε να πειραματιστεί με το γαλβανόμετρο του “ανιχνευτή” του.

Ο “ανιχνευτής ψεύδους” είναι ένας υπολογιστής πολλαπλών μετρήσεων. Την ώρα που υποβάλλονται ερωτήσεις στο ανακριμένο άτομο, ο “ανιχνευτής” μετράει τον σφυγμό του, τον ρυθμό της αναπνοής, την πίεση και την εφίδρωση. Κάθε αλλαγή στους φυσιολογικούς αυτούς ρυθμούς λέγεται “επιδερμική γαλβανική αντίδραση” ή “ψυχογαλβανική αντίδραση” (PGR). Από την μελέτη των πολύπλοκων αντιδράσεων μπορούν να βγουν ορισμένα συμπεράσματα κατά πόσο το άτομο που ανακρίνεται απαντά με ειλικρίνεια ή όχι στις ερωτήσεις. Ο Μπάξτερ, τοποθέτησε τα ηλεκτρόδια του “ανιχνευτή” στα φύλλα του φυτού. Οι μικροηλεκτρικές αντιδράσεις καταγράφονταν στην συνέχεια με μια υπερευαίσθητη βελόνα σ’ έναν διαγραμμισμένο κύλινδρο χαρτιού. Ο Μπάξτερ πίστευε πως μόλις το νερό θα έφτανε στο φύλλο ο ρυθμός των μικροηλεκτρικών αντιδράσεων θα έπεφτε κάτω από το επίπεδο που παρατήρησε την στιγμή της σύνδεσης. Κατάπληκτος παρατήρησε πως συνέβη το αντίθετο. Η καταγραφή πάνω στο διάγραμμα του μηχανήματος, έμοιαζε με αυτή του ανθρώπου, την στιγμή που κατέχεται από έντονα συναισθήματα. Αλλά πώς συνέβαινε να δείξει το φυτό συναισθηματική αντίδραση;

Το φαινόμενο του προκάλεσε το ενδιαφέρον κι αποφάσισε να το μελετήσει βαθύτερα, οργανώνοντας μια σειρά από πειραματισμούς. Στην αρχή βούτηξε την άκρη ενός φύλλου σ’ ένα φλυτζάνι με ζεστό καφέ. Δεν παρατήρησε καμιά αντίδραση. Σκέφτηκε τότε να κάψει το φύλλο μ’ ένα σπίρτο. Αλλά ακριβώς την στιγμή που σκέφτηκε να κάψει το φυτό, παρατήρησε στο μηχάνημα μια έντονη ψυχογαλβανική αντίδραση. Δεν είχε καν πλησιάσει το φυτό με το κουτί τα σπίρτα στο χέρι του!
Στην συνέχεια πραγματοποίσηε ένα άλλο πείραμα. Έβρασε σ’ ένα κατσαρολάκι νερό, κι άρχισε να ρίχνει μέσα του ζωντανές γαρίδες. Κάθε φορά που μια γαρίδα πέθαινε στο ζεματιστό νερό, το φυτό υπαγόρευε στο μηχάνημα μια έντονη αντίδραση. Κατάπληκτος από τις ανακαλύψεις του, σκέφτηκε μήπως τα κύτταρα ενός ζωντανού οργανισμού έχουν την ικανότητα να εκπέμπουν σήματα απελπισίας, που γίνονται αντιληπτά από άλλα ζωντανά κύτταρα. Ωστόσο, ο τρόπος που πραγματοποιούσε τα πειράματά του ήταν πρωτόγονος, κι έτσι αποφάσισε να τους δώσει περισσότερο επιστημονικό χαρακτήρα, αφαιρώντας από την όλη διαδικασία τον παράγοντα “άνθρωπος”.
Κατασκεύασε έναν αυτόματο μηχανισμό, που σε τυχαία διαστήματα έριχνε μέσα στου καυτό νερό τις ζωντανές γαρίδες. Τόσο οι αντιδράσεις του φυτού, όσο και οι φάσεις του “εκτελεστή των γαρίδων”, καταγράφονταν από αυτόματα μηχανήματα. Για να εξασφαλίσει την σοβαρότητα του πειράματος, ο Μπάξτερ, προσκάλεσε διάφορους επιστήμονες να το παρακολουθήσουν και να το ελέγξουν.

Τοποθέτησε ηλεκτρόδια, σε τρία διαφορετικά φυτά απομονωμένα σε χωριστά δωμάτια, μακριά από τον αυτόματο εκτελεστή των γαρίδων.

Μελετώντας την άλλη μέρα τις καταγραφές των ψυχογαλβανικών αντιδράσεων των φυτών, διαπίστωσε μια έντονη αντίδραση την στιγμή του θανάτου της κάθε γαρίδας.

Το πείραμα επαναλείφθηκε πολλές φορές, με τον ίδιο αυτοματισμό και με διαφορετικά φυτά. Τ’ αποτελέσματα όμως ήταν πάντα τα ίδια. Πέντε ή επτά δευτερόλεπτα μετά το βούτηγμα της κάθε γαρίδας στο ζεματιστό νερό, ο “ανιχνευτής” κατέγραφε μια έντονη ψυχογαλβανική αντίδραση στο κάθε φυτό. Ο Μπάξτερ πιστεύει πως το μαναδικό της αίτιο ήταν ο θάνατος της γαρίδας.

Σε επτά συνεχή πειράματα, τα φυτά παρουσίασαν την ίδια ακριβώς αντίδραση, την στιγμή του θανάτου της γαρίδας. Στον στατιστικό υπολογισμό ο παράγνοντας “τύχη” ήταν σχεδόν μηδενικός.

Τα παραπάνω πειράματα επαναλήφθησαν πολλές φορές με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιστημονική αντικειμενικότητα, κι όταν πια ο Μπάξτερ βεβαιώθηκε για το γεγονός του φαινομένου, δημοσίευσε τ’ αποτελέσματα της μελέτης του.

Φαίνεται πως ο δεσμός επικοινωνίας, που διαπίστωσε ο Μπάξτερ, υπάρχει ανάμεσα σε όλα τα είδη των ζωντανών όντων. Μια σειρά από τυχαία επεισόδια τον οδήγησαν σε καινούργιες διαπιστώσεις. Παρατήρησε πως όταν ο σκύλος του, ράτσας ντόπερμαν, περνούσε εμπρός από τα φυτά, εκείνα εκδήλωναν μια αντίδραση, που σε ανθρώπινα μέτρα μεταφράζεται σαν ανησυχία.
Θέλοντας να διαπιστώσει αν τα συναισθήματα του σκύλου μπορούσαν να μεταδοθούν από μεγάλη απόσταση στα φυτά, εγκατέστησε ένα δυνατό ξυπνητήρι πάνω από το στρώμα του ζώου. Το ζώο αντιδρούσε στον οξύ ήχο και έφευγε από το δωμάτιο. Σε λίγο δημιουργήθηκε ένα ψυχολογικό υποκατάστατο. Πέντε δευτερόλεπτα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι ακουγόταν ένα ανεπαίσθητο “κλικ”, από τον μηχανισμό του. Ο σκύλος, μόλις το άκουγε, έτρεχε να φύγει, σίγουρος για το τι θ’ ακολουθούσε. Σ’ ένα μακρινό δωμάτιο τα φυτά αντιδρούσαν την ίδια στιγμή λες και αντιλαμβάνονταν την ανησυχία του ζώου.

Η απόσταση δεν παρουσιάζει κανένα εμπόδιο στην τηλεπαθητική αντίδρση των φυτών. Ένας φίλος εμπιστεύθηκε στον Μπάξτερ το φυτό του, φεύγοντας για ταξίδι. Ο Μπάξτερ το συνέδεσε αμέσως με τα μηχανήματά του. Παρατήρησε μια έντονη αντίδραση την στιγμή που ο κάτοχος του φυτού εκδήλωσε μια συναισθηματική ανησυχία, την στιγμή που το αεροπλάνο του προσγειωνόταν μίλια μακριά, στο αεροδρόμιο του Τσιντσιννάτι.

Ο Μπάξτερ, κατάλαβε πως τα φυτά συνδέονται με τον άνθρωπο που τα περιποιείται, κι άρχισε να καταμετρά τις αντιδράσεις τους με συντονισμένα χρονόμετρα. Παρατήρησε πως τα φυτά του εκδήλωναν ανησυχία κάθε φορά που ο ίδιος διάβαζε μια εκπληκτική είδηση στις εφημερίδες, που κρέμονταν έξω από το κατάστημα ενός εφημεριδοπώλη ή όταν κινδύνευε να χτυπηθεί από κάποιον απρόσεκτο αυτοκινητιστή. Αντίστοιχες αντιδράσεις χαράς κατέγραψαν τα μηχανήματα κάθε φορά που αποφάσιζε να γυρίσει στο εργαστήριο, αδιάφορα από την απόσταση που τον χώριζε από αυτό.

Τα επόμενα χρόνια προβληματίστηκε ακόμα περισσότερο εφόσον διαπίστωσε και πείστηκε σιγά σιγά πως τα φυτά εκδήλωναν ένα είδος αγάπης προς το πρόσωπό του. Εκδήλωναν ακόμα αποστροφή ή και φόβο για όποιον ήθελε να τους κάνει κακό. Χρησιμοποίησε τον βοηθό του Μπόμπ Χένσον, στον ρόλο του “κακού”, και παρατήρησε εκδηλώσεις αντιπάθειας, κάθε φορά που ο Μπόμπ τα πλησίαζε, έστω κι αν δεν τους προκαλούσε κάποιο κακό άμεσα.

Παρατήρησε, ακόμα, πως τα φυτά εκδήλωναν μεγαλύτερη ευαισθησία στον άνθρωπο παρά σε οποιαδήποτε άλλη ζωική μορφή. Είδε πως εκδήλωναν της συμπάθειά τους με την νέκρωση των ανθρώπινων κυττάρων. Αμέτρητες φορές, ο Μπάξτερ, έκοψε το δάχτυλό του μπροστά τους. Τα φυτά εκδήλωσαν αμέσως την συμπόνοια τους.

Πρόσφατα, ο Δρ. Ρόμπερτ Μίλλερ, καθηγητής της χημικής μηχανολογίας στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Γεωργίας, στην Ατλάντα, πήρε μέρος σε μια σειρά πειραματικών επιδείξεων του Μπάξτερ, για το κοινό της πόλης αυτής. Και δήλωσε: “Ένας από τους θεατές πρόσφερε το φυτό του για “πειραματόζωο”. Ο Μπάξτερ το σενέδεσε αμέσως με τα ηλεκτρόδια του “ανιχνευτή” του, και όλοι είδαμε την εγγραφή, που, όπως μας εξήγησε, ανταποκρίνεται σ’ αυτήν του ανθρώπου, όταν αισθάνεται άνετα και ήρεμα. Στην συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν μια σειρά από πειράματα. Στο πρώτο, ο Μπάξτερ, ζήτησε από τον κάτοχο του φυτού, να του κόψει το δάχτυλό του μ’ ένα ξυράφι. Εκείνος δέχτηκε, και το φυτό βρισκόταν σε απόσταση δυο περίπου μέτρων. Δεν αντέδρασε έντονα την στιγμή που το ξυράφι χάραξε μια μικρή γραμμή στο δέρμα του κατόχου του, αλλά δεν συνέβη το ίδιο την επόμενη στιγμή, που ο Μπάξτερ έχυσε πάνω στην μικροσκοπική πληγή λίγο ιώδιο. Ο Μπάξτερ εξήγησε πως τα ζωντανά κύτταρα καταστρέφονται με το ιώδιο, και τα φυτά συλλαμβάνουν το μήνυμα του θανάτου τους”.

Στο πείραμα με τις γαρίδες η αντίδραση έπαυε να εκδηλώνεται όταν το ίδιο φυτό έπαιρνε πολλές φορές μέρος στην ίδια δοκιμασία. Ήταν σαν να συνήθιζε τον θάνατο των γαρίδων. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τις ανταποκρίσεις τους στα διάφορα συμβάντα της ζωής των ανθρώπων. Αυτές δεν σταματούσαν, ακόμα κι αν το ίδιο φυτό χρησιμοποιήθηκε αμέτρητες φορές. Πάντα αντιδρούσε στα πάθη του κατόχου του με την ίδια ένταση.

Όταν ο Μπάξτερ έκανε τις πρώτες ανακαλύψεις του, σκέφτηκε αν τα φυτά θα παρουσίαζαν μια κάποια αντίδραση στον θάνατο του κατόχου τους. Το επάγγελμά του τον έκανε να ενδιαφέρεται για κάθε έγκλημα, κι έτσι σκέφτηκε μήπως τα φυτά θα μπορούσαν όχι μόνο να εκδηλώσουν την θλίψη τους για τον θάνατο του κατόχου, αλλά και την αντιπάθειά τους στο πρόσωπο του δολοφόνου. Βέβαια, ήξερε πολύ καλά πως κανένα δικαστήριο δεν θα αναγνώριζε ποτέ την αντίδραση ενός φυτού σαν πειστήριο για την ταυτότητα του δολοφόνου, αλλά είχε ελπίδες ν’ αποδείξει πως η σκέψη του ήταν σωστή, εφόσον είχε ήδη διαπιστώσει, ότι τα φυτά ήταν σε θέση ν’ αναγνωρίζουν τον “φονιά” ενός άλλου φυτού.

Έτσι οργάνωσε ένα πείραμα, που η περιγραφή του θυμίζει αστυνομικό μυθιστόρημα. Τοποθέτησε δυό διαφορετικά φυτά σ’ ένα δωμάτιο. Διάλεξε έξι εθελοντές και τους έδεσε τα μάτια. Όλοι τους τράβηξαν ένα διπλωμένο χαρτί από ένα καπέλο σαν κλήρο, και μπήκαν στο δωμάτιο με τα φυτά. Ο ένας από τους κλήρους καθόριζε τον δολοφόνο. Αυτός έπρεπε να ξεριζώσει το ένα από τα φυτά, να το πετάξει στο έδαφος και να το ποδοπατήσει.

Όταν οι εθελοντές μπήκαν στο δωμάτιο, έβγαλαν τους κεφαλόδεσμους και διάβασαν του κλήρους. Οι πέντε βγήκαν έξω και ο έκτος ξερίζωσε και ποδοπάτησε το φυτό. Στην συνέχεια, βγήκε και συνάντησε τους άλλους. Ο Μπάξτερ βρισκόταν στο μεταξύ σ’ ένα άλλο δωμάτιο, και αγνοούσε ποιος ήταν ο “δολοφόνος”. Ξαναγύρισε στο δωμάτιο με τα φυτά, και συνέδεσε το γερό με τα μηχανήματά του. Αυτό έπρεπε ν’ αποκαλύψει τον εγκληματία. Έφερε τους έξι εθελοντές, τον έναν μετά τον άλλον, εμπρός στο φυτό. Όταν ο “δολοφόνος” έφτασε εμπρός στο φυτό, η βελόνα του μηχανήματος αναπήδησε. Με ποιο τρόπο όμως το φυτό αναγνώρισε τον άνθρωπο που κατέστρεψε το άλλο φυτό;

Πραγματοποίησε ένα άλλο πείραμα. Ζήτησε από έναν εθελοντή να ξεριζώσει ένα από τα τρία λαχανικά που τοποθέτησε στην σειρά και τα συνέδεσε με τα μηχανήματά του. Στην συνέχεια, ο εθελοντής πέταξε το ξεριζωμένο λαχανικό σε ζεματιστό νερό. Το παράξενο όμως ήταν πως, πριν καν ο εθελοντής αγγίξει το λαχανικό, η καταγραφή στο μηχάνημα έδειξε πλήρη αδράνεια, σαν το φυτό να… λιποθύμησε. Ήξερε από πριν τι θα του συμβεί!

Ακόμα, ο Μπάξτερ, διαπίστωσε πως τα φυτά συντονίζονται με ορισμένα άτομα και τα προτιμούν από άλλα. Σε μια αίθουσα γεμάτη παρατηρητές, είδε κατάπληκτος πως το φυτό εξέπεμπε ένα σήμα, παράλληλο με τον χτύπο της καρδιάς ενός από τους παρατηρητές. Τώρα, ο λόγος που έκανε το φυτό να συντονιστεί με το συγκεκριμένο άτομο, παραμένει μυστήριο.

Πειραματίστηκε με τριάντα διαφορετικά είδη φυτών, και παρατήρησε πως όλα διέθεταν τις ίδιες ικανότητες αντίληψης. Ακόμα, μαγειρεμένα ή σάπια χορταρικά και φρούτα εκπέμπουν ασθενικά σήματα, που δεν τα εμποδίζει κανένα γνωστό μέσο ηλεκτρομαγνητικής μόνωσης. Σύμφωνα με τα λόγια του Μπάξτερ: “Φαίνεται πως υπάρχει μια άλλη διάσταση, επιστημονικά ανεξήγητη, όπου οι πληροφορίες μεταδίδονται από το ένα σημείο στο άλλο, χωρίς να ξοδεύουν χρόνο για την μετάβασή τους”.

Αν λοιπόν τα φυτά διαθέτουν αντίληψη και αισθήματα, ο άνθρωπος ενεργεί σαν φονιάς, τρώγοντάς τα; Και τι συμβαίνει όταν κόβει το γρασίδι ή όταν κλαδεύει τα δέντρα; Ο Μπάξτερ οργάνωσε μια σειρά από πειράματα για να μελετήσει τις αντιδράσεις των φυτών στις συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Τα φυτά δεν έδειξαν δυσαρέσκεια από το κόψιμο της χλόης ή από το κλάδεμα μιας τομάτας για κατανάλωση. Ο Μπάξτερ πιστεύει πως η αφαίρεση αυτή έχει την συγκατάθεση του φυτού, εφόσον το τελευταίο θεωρεί τον μερικό ακρωτηριασμό απαραίτητο για την ανάπτυξή του. Δεν αποκλείεται να γνωρίζουν κατά κάποιον τρόπο τον προορισμό τους και αισθάνονται ικανοποίηση όταν τον εκπληρώνουν. “Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο θάνατος έρχεται σαν το φυσικό αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας, και τα φυτά έχουν συνείδηση του γεγονότος”, λέει ο Μπάξτερ.

Θεωρεί το σύνολο των πειραματισμών του σαν παρατηρήσεις, και μέχρι τώρα έχει δημοσιεύσει μόνο το πείραμα με τις γαρίδες. Προχωρεί με την συνείδηση πως τα πειράματά του δεν αποδεικνύουν για την ώρα τίποτα το συγκεκριμένο, κι ωστόσο τα συνεχίζει παρά την κριτική ορισμένων επιστημόνων. Δεν είναι λίγοι αυτοί που απορρίπτουν την πίστη του, ότι κάθε μορφή ζωής σε κυτταρικό επίπεδο διαθέτει ένα είδος πρωτογενούς αντίληψης.

Η πρωτογενής αντίληψη είναι, για την ώρα, ένα ακαθόριστο σύστημα αισθήσεων. Υπάρχουν ενδείξεις πως χαρακτηρίζει κάθε μορφή κυτταρικής ζωής, και με τρόπο που ξεπερνά τους φυσικούς νόμους με τον τρόπο που τους αντιλαμβανόμαστε. Κι ίσως ακόμα, αυτή καθεαυτή η ζωή να βρίσκεται πέρα από τα κυτταρικά επίπεδα, στην ανόργανη ύλη των μετάλλων, των ορυκτών και του τριπλά αποσταγμένου νερού.

Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος της κριτικής που διατυπώθηκε, ξεκινά από το γεγονός πως ο Μπάξτερ δεν διαθέτει κανένα πανεπιστημιακό δίπλωμα. Ωστόσο, είναι περισσότεροι από 7000 οι άνθρωποι με πανεπιστημιακά διπλώματα που ζήτησαν πληροφορίες για τις εργασίες του, και περισσότερα από είκοσι πανεπιστημιακά εργαστήρια επαναλαμβάνουν τα πειράματά του.

Ο Δρ. Αριστείδης Έσσερ, ένας γιατρός ολλανδικής καταγωγής, που εργάζεται στο τμήμα ερευνών του Νοσοκομείου Ρόκλαντ Σταίητ, στο Όραντζμποργκ, της Νέας Υόρκης, βρέθηκε από την αρχή ανάμεσα στους επιστήμονες που υποστήριξαν τις εργασίες του Μπάξτερ. Στα 1968, επανέλαβε ένα μέρος από τα πειράματά του, και κατέληξε στα ίδια συμπεράσματα. Στην συνέχεια, δήλωσε στον ανταποκριτή του

περιοδικού Psychic, Τζων Γουάτι: “Επιβεβαίωσα τις παρατηρήσεις του Μπάξτερ”. Όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν μπορούσε να δώσει στα φαινόμενα μια διαφορετική εξήγηση, η απάντησή του ήταν κατηγορηματική: “Όχι!”. Δεν κατάφερε ακόμα να πραγματοποιήσει πιο περίπλοκα πειράματα, αλλά ελπίζει πως κάποια μέρα κάποιος άλλος θα το κάνει. “Είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση”, κατέληξε.

Πηγή: Οι μυστηριώδεις δυνάμεις των φυτών - Brett L. Bolton (εκδόσιες Ωρόρα)

Saturday, August 19, 2006

Μέλι και παιδιά



Το παιδί, προσοχή στο παιδί!

Αμέσως μετά το μητρικό γάλα που αποτελεί όπως είναι φυσικό αξεπέραστη τροφή για τα νήπια, έρχεται το μέλι.

Μπορούμε να ισχυριστούμε όχι χωρίς αποδείξεις ότι το μέλι μπορεί να θεωρηθεί συμπληρωματικό του μητρικού ή του αγελαδινού γάλακτος σε πάμπολλα στοιχεία.

Βιβλιογραφικά δεδομένα, ιατρικές παρατηρήσεις και πειράματα καταδεικνύουν ότι για τον παιδικόν οργανισμό γενικά επιβάλλεται η αντικατάσταση της ζάχαρης με το μέλι. Γιατί; Γιατί αφενός το υπόλειμμα της ζάχαρης στην στοματική κοιλότητα διασπάται σε οξύ, κυρίως γαλακτικό που συχνά οδηγεί σε αργή αλλά σταθερή καταστροφή των δοντιών. Το αγνό μέλι, σε αντίθεση με τη ζάχαρη, έχει ενεργές αντιβιοτικές ιδιότητες και βοηθά στην απολύμανση της στοματικής κοιλότητας. Το μέλι με άλλα λόγια επιδρά ευεργετικά στα δόντια. Διάλυμά του 10-15% σε νερό χρησιμοποιόταν από την λαϊκήν ιατρική για τη θεραπείαν των παθήσεων της στοματικής κοιλότητας αλλά και... του χασμουρητού!

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα μικρά πριν με πιάσει λόξυγγας!
Μια κουταλιά μέλι στο φαγητό του νηπίου είναι ωφελιμότερη από 25γρ. ζάχαρη, γιατί ενώ η ζάχαρη περιέχει μόνον υδατάνθρακες υψηλής θερμιδικής αξίας, το μέλι είναι πολύτιμο τρόφιμο που περιέχει σπουδαίες χημικές και βιολογικές ουσίες. Έτσι λοιπόν έχει αποδειχθεί ότι το περιεχόμενο στο μέλι φολικό οξύ είναι πολύ σημαντικό για τον οργανισμόν που βρίσκεται σε ανάπτυξη γιατί βελτιώνει την κανονική σύσταση του αίματος, αυξάνει τον αριθμόν των αιμοσφαιρίων και το ποσοστό της αιμοσφαιρίνης.

Ένα μικρό κουταλάκι μέλι στο μπιμπερόν διευκολύνει την οδοντοφυΐα και ενεργεί ως ελαφρό καθαρτικό για τα νήπια. Αποτελέσματα πειραμάτων απέδειξαν ότι το μέλι συνετέλεσε στην αύξηση του βάρους και στη γενική βελτίωση της υγείας τους. Στα νήπια αυτά δινόταν συνεχώς επί 6 βδομάδες από ένα κουταλάκι την ημέρα.

Υπάρχουν ακόμα αποτελέσματα συγκριτικών πειραμάτων σε βρέφη. Στο τέλος του πρώτου μήνα σε όσα νήπια έπαιρναν μέλι διαπιστώθηκε μέση αύξηση βάρους περί τα 150γρ. σε σχέση με αυτά που δεν έπαιρναν. Αλλά και πέραν από τα βρέφη, τα αποτελέσματα της χορήγησης μελιού σε παιδιά υπήρξαν εκπληκτικά. Ιδιαίτερα σε καχεκτικά παιδιά τα αποτελέσματα υπήρξαν ακόμα πιο έκδηλα, γιατί το μέλι διεγείρει την όρεξη και έχει ειδικές αναζωογονητικές ικανότητες. Με την καλήν του επίδραση στην αφομοίωση του ασβεστίου, το μέλι είναι εξαιρετικό για την ανάπτυξη των παιδιών. Επιπλέον, όπως αναφέρθηκε μόλις πριν, συντελεί στην αύξηση του ποσοστού της αιμοσφαιρίνης και στην αντιμετώπιση της αναιμίας. Σε θεραπευτήριο παιδιών της Σοβιετικής Ένωσης στα μισά παιδιά δινόταν μέλι και άλλα όχι. Μετά από 40 μέρες το ποσοστό της αιμοσφαιρίνης ανέβηκε μόνο 4% στα παιδιά που δεν έπαιρναν μέλι, ενώ σ' αυτά που έπαιρναν μέλι ανέβηκε 13%.

Πειράματα για την αντιμετώπιση της παιδικής αναιμίας έχουν γίνει σε πάμπολλα κράτη (ελβετικά σανατόρια και παιδικοί σταθμοί, αυστριακά ορφανοτροφεία, αμερικάνικα νοσοκομεία και μαιευτήρια κ.α.). Η καλοσύνη των αποτελεσμάτων ήταν παντού η ίδια. Ιδιαίτερα τα σκουρόχρωμα μέλια που ως γνωστόν έχουν μεγαλύτερην περιεκτικότητα σε ανόργανα και μεταλλικά στοιχεία από τα ανοιχτόχρωμα, έδωσαν ακόμα μεγαλύτερες μετρήσεις και ποσοστά βελτίωσης.

Υπάρχει ακόμα μια παιδική ασθένεια για την οποία θα πρέπει να κάνουμε μιαν ιδιαίτερη, έστω και σύντομη μνεία. Πρόκειται για την εφίδρωση, μιαν κατάσταση δηλαδή του παιδικού οργανισμού κατά την οποίαν παρατηρείται ένα είδος φλόγωσης του δέρματος και των βλεννογόνων. Κατά την ανάπτυξη του παιδιού η ασθένεια αυτή εμφανίζεται όλο και σπανιότερα και μπορεί να εκλείψει τελείως, αλλά λόγω των δυσμενών εξωτερικών συνθηκών (ανθυγιεινό περιβάλλον, όχι κανονική τροφή κλπ.) είναι δυνατόν η εφίδρωση να συνεχίζεται και σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας και μάλιστα σε βαρύτερη μορφή. Κατά την εκδήλωσή της παρατηρούνται αλλαγές στους βλεννογόνους και στο δέρμα, όπως φλύκταινες, κερατίτιδες, χρόνιο συνάχι, ωτίτιδες και αύξηση των λεμφικών αδένων. Έγιναν πολλές παρατηρήσεις και πειράματα με το μέλι για τη συγκεκριμένη περίπτωση και τα αποτελέσματα ήσαν άκρως ευνοϊκά και καλά. Θα αναφερθούμε σε 2-3 περιπτώσεις:

- Ένα κοριτσάκι εννιά χρονών υπέφερε από χρόνια αδιαθεσία και δυσκοιλιότητα. Το βάρος του δεν ήταν ανάλογο με την ηλικίαν του και το δέρμα του και οι ορατοί βλεννογόνοι ήταν χλωμά. Στο αναρρωτικό ίδρυμα που νοσηλευόταν άρχισαν να του δίνουν συμπληρωματικά από ένα κουταλάκι μέλι πρωί-βράδυ. Σε διάστημα 40 ημερών, "πήρε πάνω του" 2,5 κιλά, αυξήθηκε ο δείκτης των μυϊκών δυνάμεων των χεριών του, αυξήθηκε το περιεχόμενο της αιμοσφαιρίνης στο αίμα του, αποκαταστάθηκε η λειτουργία των εντέρων του και καλυτέρευσε η γενική του κατάσταση.

- Άλλο παιδάκι οκτώ χρονών υπέφερε για πολύν καιρό από αδιαθεσία. Τι έκαναν; Φυσικά του έδωσαν μέλι συμπληρωματικά. Μέσα σε μερικές μέρες αισθάνθηκε καλύτερα, τα συμπτώματα της αδιαθεσίας μειώθηκαν, η ποσότητα της αιμοσφαιρίνης αυξήθηκε κατά 13%, δυνάμωσε και αυξήθηκε το βάρος του.

- Άλλο παιδάκι εννιά χρονών υπέρε επίσης από την ίδιαν αρρώστεια, από ραχίτιδα και ακράτεια κοπράνων. Στην τροφή του προστέθηκε το μέλι. Μέσα σε 40 ημέρες απέκτησε 2,5 κιλά παραπάνω, η αιμοσφαιρίνη του αυξήθηκε κατά 12% και η ακράτεια των κοπράνων σταμάτησε. Εκδηλώσεις και συμπτώματα σαν αυτά δεν του ξαναπαρουσιάστηκαν.

Για να καταλήξουμε κάπου θα τελειώσω με τα λόγια του μεγάλου Μακαρένκο: "Η ανατροφή των παιδιών από τους γονείς ισοδυναμεί και σημαίνει παράλληλα "ανατροφή" της ιστορίας μιας χώρας και συνολικά της ιστορίας του κόσμου".

Με άλλα λόγια:
- Το παιδί, προσοχή στο παιδί!

Πηγή: Όλα για το μέλι- Θανάσης Μπίκος (γεωπόνος)

Wednesday, August 16, 2006

Λεμονάδα με λουΐζα ή μελισσόχορτο

1 λίτρο νερό
1/2 κούπα χυμό λεμονιού
3 κουταλιές λουΐζα ψιλοκομμένη
ή μελισσόχορτο

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά σε μπολ και βάζουμε στο ψυγείο για 2-3 ώρες τουλάχιστον. Στραγγίζουμε το βότανο και σερβίρουμε σε ποτήρια πάνω σε παγάκια.
Διακοσμούμε με φύλλα λουΐζας ή μέλισσας.

ΛΟΥΙΖΑ
(Aloysia triphylla, Lippia citriodora)
Οικογένεια: Verbenaceae (Βερβενίδες)


Η λαϊκή ιατρική την χρησιμοποιεί ευρύτατα για νοσήματα του στομάχου. Το αφέψημά της πιστεύεται ότι σταματά την διάρροια και είναι τονωτικό, αντιπυρετικό και διουρητικό. Συνίσταται, μάλιστα, σε περιπτώσεις νεφρολιθιάσεως.
Χρησιμοποιούνται τα φύλλα και τα άνθη. Πρέπει να καταναλώνεται με μέτρο λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε καμφορά. Λόγω της έντονης μυρωδιάς λεμονιού που αναδίδει χρησιμοποιείται στην μαγειρική. Ταιριάζει τέλεια με φρέσκα φρούτα, γι' αυτό και γαρνίρει φρουτοσαλάτες, χυμούς φρούτων ή επιδόρπια κυρίως με βάση τα φρούτα. Αποξηραμένη χρησιμοποιείται για την παρασκευή αφεψημάτων.

ΜΕΛΙΣΣΟΧΟΡΤΟ, ΜΕΛΙΣΣΑ
(Melissa officinalis)
Οικογένεια: Labiatae (Χειλανθή)


Χρησιμοποιείται εναντίον της υπέρτασης και της κατάθλιψης. Επίσης είναι αντιφυσητικό, χωνευτικό, εφιδρωτικό και σπασμολυτικό, γι' αυτό και αποτελεί κύριο συστατικό του "ύδατος μελίσσης" (eau de melisse des Carmes) που έφτιαχναν οι καρμελίτες καλόγεροι* από τον 17ο αιώνα. Το "ύδωρ μελίσσης" είναι γνωστό ηρεμιστικό. Μέσα σε λευκό κρασί βάζουν ανθισμένες κορυφές μέλισσας, λεμονόφλουδες, κόλιανδρο, κανέλλα, μοσχοκάρυδο και γαρύφαλλα. Ο Διοσκουρίδης το χρησιμοποιούσε σε δαγκώματα σκορπιών. Το συνιστούσε ως εμμηναγωγό (σε μορφή ατμόλουτρου με αφέψημα μελισόφυλλου), ως φάρμακο για τους κολικούς, για το άσθμα, για τα αρθριτικά κ.α. Η λαϊκή ιατρική το χρησιμοποιεί σε δερματολογικά νοσήματα (ακόμη και σε καλοήθεις δερματικούς όγκους), σε στομαχικές διαταραχές, σε προβλήματα της στοματικής κοιλότητας κ.α.

Έχει άρωμα λεμονιού και ταιριάζει με πιάτα στα οποία χρησιμοποιείται χυμός λεμονιού, καθώς έτσι το άρωμα του λεμονιού γίνεται εντονότερο. Παγάκια που περιέχουν φύλλα μέλισσας ταιριάζουν πολύ σε λεμονάδες και σε άλλα ποτά. Ταιριάζει επίσης πολύ με φρούτα γι΄αυτό χρησιμοποιείται στις φρουτοσαλάτες και σε χυμούς φρούτων. Είναι πολύ ωραίο ως αφέψημα και συνήθως προσφέρεται με μέλι.

*Μοναστικό τάγμα της λατινικής εκκλησίας. Ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα και διακρινόταν για την σκληρή και αυστηρή διαβίωση των μελών του.

Πηγή: Τα βότανα στην κουζίνα-Μαριά και Νίκος Ψιλάκης

Monday, August 07, 2006

Τροφή και Ενέργεια


"Η τροφή είναι ο πρώτος τρόπος για να αποκτήσει κανείς ενέργεια, είπε. Αλλά για να απορροφήσουμε εντελώς την ενέργεια από την τροφή, πρέπει να την εκτιμούμε, ε.. Να την απολαμβάνουμε. Η γεύση είναι η θύρα εισόδου. Πρέπει να εκτιμάς την γεύση. Αυτός είναι ο λόγος της προσευχής πριν το φαγητό. Δεν είναι μόνο για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, είναι και για να μετατρέψουμε το φαγητό σε ιερή εμπειρία, ώστε η ενέργεια από την τροφή να μπει στο σώμα."

"Εκείνο που μου έλεγε, σκέφτηκα, ήταν πως πίσω από το απλό θρησκευτικό έθιμο έκφρασης της ευγνωμοσύνης μας, βρισκόταν ο πραγματικός στόχος, που ήταν η απόδοση εκτίμησης στην τροφή, η οποία - εκτίμηση - είχε σαν αποτέλεσμα την υψηλότερη απορρόφηση ενέργειας από αυτό που τρώει κανείς."

"Αλλά η λήψη τροφής είναι το πρώτο βήμα, είπε. Όταν η προσωπική ενέργεια αυξηθεί μ' αυτόν τον τρόπο, γίνεσαι πιο ευαίσθητος στην ενέργεια όλων των πραγμάτων. Και τότε μαθαίνεις να παίρνεις αυτή την ενέργεια μέσα σου, χωρίς να χρειάζεται να τρως. .....
Όταν εκτιμάς την ομορφιά και την μοναδικότητα των πραγμάτων, εξήγησε, δέχεσαι ενέργεια. Όταν φτάνεις σε ένα επίπεδο στο οποίο νιώθεις αγάπη, τότε μπορείς να στέλνεις αυτή την ενέργεια πίσω, απλώς και μόνο επειδή το θέλεις."



Απόσπασμα από το βιβλίο: Η Ουράνεια Προφητεία - James Redfield